Ψύλλοι στ' αφτιά μου

Επειδή είμαι πολύ καλός άνθρωπος, σήμερα αποφάσισα να σας κάνω ένα δωρεάν μάθημα γλωσσολογίας και ιστορίας. Δύο σε ένα! Θα μάθουμε (εσείς δηλαδή γιατί εγώ το ξέρω ήδη) από πού βγήκε η έκφραση «μπήκαν ψύλλοι στ' αφτιά μου», δηλαδή γέμισα υποψίες για κάτι. Τι κάτι δηλαδή; Στο 80% των περιπτώσεων μιλάμε για κέρατο. Και στο 80% του 80% των περιπτώσεων, ο έχων τους ψύλλους εις τα ώτα, έχει τεκμηριωμένα και το κέρατον εις την κεφαλήν.



Λοιπόν, επιστρέφουμε για άλλη μία φορά στο Βυζάντιο και συγκεκριμένα στην εποχή του Ιουλιανού του Παραβάτη, του αγαπημένου μου αυτοκράτορα. Γιατί αγαπημένου; Μα ο τύπος ήταν και γαμώ τα παιδιά. Ο μεγάλος αδερφός του, ο Δαλμάτιος, δηλητηριάστηκε από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Β', ο οποίος αργότερα κατέσφαξε όσους αυλικούς τον υποστήριζαν, μεταξύ των οποίων και τον πατέρα του Ιουλιανού. Αυτά είδε και λέει το παλικάρι «βρε για δες κάτι Χριστιανούς που αγαπάνε τον πλησίον τους. Αυτή είναι η θρησκεία που πρεσβεύει την αγάπη»; Του μπήκαν λοιπόν ψύλλοι στ' αφτιά (για να μην ξεχνιόμαστε) σχετικά με τη νέα τάξη πραγμάτων. Σαν να μην έφτανε αυτό, τον πήραν από τον δάσκαλό του, τον Γότθο ευνούχο Μαρδόνιο και τον παρέδωσαν -μαζί με τον αδερφό του, Γάλλο- στον επίσκοπο Γεώργιο Καππαδοκίας, έναν ραδιούργο κληρικό που μόνη του επιδίωξη ήταν να βγάλει από τη μέση τους αντιπάλους του. Όμως, μαζί με τις δυσάρεστες χριστιανικές σπουδές, μπορούσε να διαβάσει ποικιλία μη χριστιανικών κειμένων από την πλούσια βιβλιοθήκη του Γεωργίου. Αυτά είδε λοιπόν και έγινε παγανιστής. Όταν αναγορεύτηκε Καίσαρας, μείωσε τους φόρους (φέρτε τον κι εδώ, χρειάζεται) και επανέφερε για τρία χρόνια -όσο πρόκαμε δηλαδή- το Δωδεκαθεϊσμό.

Αλλά ο Γιος του Ήλιου είχε και ένα δυο ελαττώματα. Ένα από αυτά ήταν ότι δεν γούσταρε με τίποτα τους ωτακουστές. Αυτούς που κρυφακούνε ντε. Μπορούσε να συγχωρέσει ένα προδότη, ποτέ όμως έναν ωτακουστή. Πρότεινε λοιπόν στη Σύγκλητο να θεσπιστεί νόμος που θα προβλέπει μαρτυρικό θάνατο για το συγκεκριμένο αμάρτημα. Η πρότασή του απορρίφθηκε. Αυτοκράτορας ήταν, μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει, όμως ως ένδειξη καλής θέλησης τροποποίησε το σχέδιο νόμου και ζήτησε να ρίχνουν στα αφτιά των ωτακουστών καυτό λάδι για να κουφαίνονται. Και πάλι η Σύγκλητος απάντησε αρνητικά. Ο Ιουλιανός άρχισε να φορτώνει, όμως πριν πάρει την κατάνα και κάνει τους Συγκλητικούς φιλετάκια αλά κρεμ, είπε να προσπαθήσει άλλη μία φορά.

Ζήτησε λοιπόν να βάζουν στα αυτιά των εγκληματιών ψύλλους και να τα σφραγίζουν με κερί για ένα ορισμένο διάστημα. Η Σύγκλητος το βρήκε δίκαιο και σχετικά ανώδυνο. Έλα όμως που δεν ήταν. Τα γαμημένα τα ζωύφια έμπαιναν βαθιά στο λαβύρινθο του αφτιού, χοροπηδούσαν και τρέλαιναν τον βασανιζόμενο. Άψογο!

Έτσι λοιπόν βγήκε η ευγενής αυτή φράση, από την οποία προέκυψε και ένα από τα πιο υπερεκτιμημένα και εκνευριστικά τραγούδια στην ιστορία της πολύπαθης ελληνικής μουσικής. Ψόφα Βοσκόπουλε, βρε πωπώ.