Η αληθινή Κοκκινοσκουφίτσα

Μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες, αν όχι η αγαπημένη, από τη στιγμή που ξεκίνησα το μπλογκ είναι αυτή της Ωραίας Κοιμωμένης. Μία υπόθεση, πάθους, κανιβαλισμού και νεκροφιλίας. Οπότε νομίζω ότι είναι καιρός να καταπιαστώ και με μερικά ακόμα «αθώα» παραμύθια, τα οποία οι αδερφοί Γκριμ και ο Σαρλ Περό εξωράισαν.

Κοκκινοσκουφίτσα λοιπόν, αλλά όχι η εκδοχή που θέλουν να σας μαθαίνουν. Όπως πολύ καλά όλοι γνωρίζουμε, είναι η ιστορία ενός κοριτσιού που φορούσε κόκκινη κάπα και σκούφο, περπατώντας στο δάσος για να πάει ένα καλάθι με καλούδια στην άρρωστη γιαγιάκα της. Η μαμά της την είχε προειδοποιήσει να αποφύγει το επικίνδυνο μονοπάτι, όσο όμορφο κι αν ήταν. Εκείνη έκανε του κεφαλιού της (γιατί όπως είπε και ο Χαριστέας «καμιά φουρά άμα κάν'ς του κεφαλιού σ', παίρν'ς του κύπελλου»). Ο κακός ο λύκος την είδε, πήγε πρώτος στο σπίτι, έφαγε τη γιαγιά της και φόρεσε τα ρούχα της. Ο τραβεστί λύκος λοιπόν περίμενε καρτερικά και λίγο αργότερα έκανε μια χαψιά και την Κοκκινοσκουφίτσα. Ένας νέος χαρακτήρας μπαίνει στο έργο, ένας κυνηγός που ανοίγει με μαχαίρι την κοιλιά του λύκου και ελευθερώνει γιαγιά και εγγονή, ενώ όλοι είναι ακόμα ζωντανοί. Βάζουν πέτρες στο στομάχι του λύκου και τον ράβουν. Όλα καλά λοιπόν.

Όμως, μία από τις εκδοχές της ιστορίας είναι κάπως... ακατάλληλη για ανηλίκους. Όταν η μικρή Κοκκινοσκουφίτσα φτάνει στο σπίτι, ξεγυμνώνεται για να απαλλαγεί από τα βρεγμένα ρούχα, αφού στο δρόμο την έπιασε καταιγίδα, και ξαπλώνει δίπλα στη γιαγιά που φυσικά είναι ένας ντούρος λύκος. «Πώπω γιαγιά, γιατί έχεις τόσο δυνατά χέρια»; Για να σε αγκαλιάζω καλύτερα. Και αφού κανονίζει ωραία και καλά το παιδί, έχοντας ακόμα τη γριά στο στομάχι του, το τρώει. Και φυσικά ούτε κυνηγός ούτε τίποτα. Το χάπι εντ είναι μόνο για τον κυρ-λύκο που πήδηξε, έφαγε, κονόμησε και ένα σπιτάκι σένιο.