Άλλος πλήρωσε τη νύφη

Την προέλευση της φράσης «άλλος πλήρωσε τη νύφη» την βρήκα αναρτημένη σε πάνω από δέκα μπλογκ. Όλες οι περιπτώσεις είναι ένα ωραιότατο και διδακτικό copy-paste από το βιβλίο-ευαγγέλιο του Τάκη Νατσούλη «Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις». Σημαντική λεπτομέρεια: κανείς εκ των αντιγραφέων δεν ανέφερε την πηγή του, εκτός δύο περιπτώσεων (αυτής και αυτής). Η εκδοχή που θα διαβάσετε στην «Άχρηστη» είναι η... ίδια ακριβώς, διατυπωμένη με σαφώς καλύτερο (τον δικό μου δηλαδή) τρόπο.

Επιβιβαζόμαστε λοιπόν για άλλη μία φορά στην DeLorean που με τόση ευγένεια μου δάνεισε ο Doc Brown (αν δεν καταλαβαίνετε το συμβολισμό δείτε οκτώ φορές το Επιστροφή στο Μέλλον και επιστρέψτε αργότερα) και επιστρέφουμε στην Αθήνα του 1843, όταν προσποιούνταν τον βασιλιά ο Όθωνας (όχι ο Ρεχάγκελ, ο άλλος, ο μουσαντέ). Δύο από τις πιο αρχοντικές οικογένειες της νέας πρωτεύουσας της Ελλάδας (μίας χώρας που έφτανε δεν έφτανε μέχρι τη Λαμία) αποφάσισαν να συμπεθερέψουν. Ο Γιώργης Φλαμής και ο Σωτήρης Ταλιάνης έδωσαν τα χέρια και τα... παιδιά τους, με σκοπό ένα γάμο που θα ένωνε δύο τεράστιες περιουσίες. Ο Ταλιάνης έδωσε τον γιο του, ένα μοσχάρι κανονικό, του οποίου δεν έχει διασωθεί το όνομα, αλλά ξέρουμε ότι δεν ήταν ο εξυπνότερος άνθρωπος της πόλης. Για τις ανάγκες της ιστορίας θα τον ονομάσουμε Μπούλη. Για νύφη στον Μπούλη προξένεψαν την κόρη του Φλαμή, την οποία εξίσου αυθαίρετα βαφτίζουμε Λενίτσα.

Τα σόγια μαζεύτηκαν στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης στο Μοναστηράκι, εκεί που σήμερα είναι το νούμερο ένα gay friendly hot spot των Αθηνών (για τότε δεν παίρνω όρκο, δεν το πρόλαβα). Όμως η νύφη πουθενά. Είπαμε, είναι έθιμο να αργεί. Ένα τέταρτο, μισή ώρα, αλλά μετά μπήκαν ψύλλοι στ' αυτιά του κυρ-Σωτηράκη. «Πού 'ναι η κόρη σου ρε συμπέθερε;», ρώτησε τον Φλαμή. «Ξέρω 'γω; Μην έμεινε το άλογο από σανό; Έχει πάρει και 2 ευρώ το κιλό την κρίση μου μέσα. Την παίρνω και στο κινητό και το 'χει κλειστό», απάντησε ο Γιώργης. Σκόλασε λοιπόν ο γάμος και οι καλεσμένοι γύρισαν στο σπίτι θεονήστικοι, αφού τα συμπεθέρια τους είχαν τάξει γλέντι τρικούβερτο και Παριζιάνο σεφ, οπότε κανείς δεν είχε βάλει μπουκιά στο στόμα του καμιά βδομάδα.

Όταν οι Φλαμήδες γύρισαν στο αρχοντικό τους, βρήκαν σημείωμα της πέρδικας, η οποία ενημέρωνε ότι δεν πρόκειται να γίνει κυρία Μπούλη και το έσκασε με τον εκλεκτό της καρδιάς της, ένα παλικάρι ίσαμε κει πάνω, με δυο πήχες μουστάκι. Ο μπαμπάς δέχθηκε να δώσει την κόρη του στον απαγωγέα, όμως ο Ταλιάνης δεν ανεχόταν την προσβολή. Και το σημαντικότερο, ήθελε πίσω τα δώρα από τα αρρεβωνιάσματα. Πήγε λοιπόν στου Γιώργη και έκανε σαματά. «Δώσε πίσω τα δώρα ρε λαμόγιο», απείλησε. Όμως ο γερο-Φλαμής ήταν πονηρή αλεπού και την είχε κάνει μυριστή τη δουλειά και είχε προβλέψει. Τού 'δειξε λοιπόν το προγαμιαίο συμβόλαιο, το οποίο ανέφερε ρητά «δέ θά ξαναρχούτο τση καντοχή ουδενός οι μπλούσιες πραμάτιες καί τα τζοβαΐρια όπου αντάλλαξαν οι αρρεβωνιασμένοι».

Με τα δώρα των Ταλιάνηδων, ο Φλαμής προίκισε λοιπόν τη θυγατέρα του τη Λενίτσα. Άλλος λοιπόν πλήρωσε τη νύφη, όπως συμβαίνει με κάθε άλλη αδικία εις βάρος ενός φουκαρά.