Ποιανού 'σαι συ; (Part II)

Εχθές μάθαμε πώς εμπνεύστηκαν τα ονόματά τους τα 15 πιο αγαπημένα συγκροτήματα της ιστορίας, βάσει ενός πρόσφατου διαγωνισμού στο Facebook, στον οποίο συμμετείχαν πάνω από 800.000 χρήστες (μεταξύ αυτών και εγώ ασφαλώς). Σήμερα θα δούμε το δεύτερο μέρος της 30άδας, όμως δεν τελειώνουμε εδώ. Αύριο θα έχουμε και το τρίτο ημιχρόνιο. Συγκροτήματα που δεν μπήκαν στη λίστα εντελώς άδικα κατά τα δικά μου (εντελώς αντικειμενικά και αλάνθαστα) κριτήρια. Θεωρήστε το ως μία... Chuck Norris Edition!

Ποιανού 'σαι συ; (Part I)

Πρόσφατα έγινε ένας ιντερνετικός διαγωνισμός, από τον οποίο αναδείχθηκαν οι 30 πιο αγαπημένες μπάντες της ιστορίας. Δεν συμφωνώ με τη σειρά (νούμερο 5 οι Nirvana και εκτός 30άδας οι Pearl Jam, οι Joy Division και οι Oasis), όμως αυτή ήταν η φωνή του λαού, σαφώς λιγότερο σημαντική από τη δική μου προσωπική άποψη, αλλά ειδικά για σήμερα θα το παίξω δημοκράτης. Πάμε να δούμε από πού κονόμησαν το ονοματάκι τους τα 30 πιο αγαπητά γκρουπ της ιστορίας της μουσικής. Ή μάλλον τα 15 πιο αγαπητά. Το δεύτερο μέρος αύριο...

Το πρώτο βίντεο κλιπ στην Ελλάδα

Όταν στη δεκαετία του '60 οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες σε Βρετανία και ΗΠΑ προωθούσαν τα τραγούδια τους με μουσικά βίντεο, εδώ στην Ψωροκώσταινα κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, αφού η τηλεόραση ήταν σε προνηπιακό στάδιο. Η μόνη σύνδεση του τραγουδιού με την εικόνα γινόταν μέσω του κινηματογράφου. Κάθε ελληνική ταινία που σεβόταν τον εαυτό της έπρεπε να έχει μία τουλάχιστον σκηνή στα μπουζούκια, όπου ο Χιώτης και η Λίντα, ή ο Ζαμπέτας -εντελώς τυχαία- έλεγαν ένα τραγουδάκι που ταίριαζε ταμάμ στην ιστορία!

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά

Πριν από πολλά χρόνια, σε μία από τις γκεστ εμφανίσεις μου στο πανεπιστήμιο, ένας καθηγητής χρησιμοποίησε τη φράση "πίσω έχει η αχλάδα την ουρά". Καλά μέχρι εδώ. Μόνο που ο τσιμεντόβλακας θέλησε να εξηγήσει από πού προέρχεται η έκφραση και αντ' αυτού μετέτρεψε το μυαλό μου σε κομπόστα βερύκοκο. Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω ότι για ευνόητους λόγους δεν θα κατονομάσω τον εν λόγω κατά φαντασίαν καθηγητή. Απλώς θα πω ότι μοιράζεται το ίδιο μικρό όνομα με τον βασικό παρουσιαστή του Ράδιο Αρβύλα και φέρει το επώνυμο της ομογενούς τραγουδίστριας που κέρδισε τη Γιουροβίζιον (και δεν εννοώ τη Βίκη Λέανδρος).

Η γυναίκα που δίχασε το rock 'n' roll

Πολλές μοιραίες γυναίκες έχουν σημαδέψει την παγκόσμια μουσική σκηνή, όμως ελάχιστες μπορούν να συγκριθούν με την Πάτι Μπόιντ. Η μοντέλα από το Σόμερσετ της Αγγλίας έκανε δύο από τους κορυφαίους μουσικούς όλων των εποχών να την ερωτευτούν, ενώ για την πάρτη της γράφτηκαν κάποια από τα πιο όμορφα κομμάτια στην ιστορία του rock 'n' roll. Στην ποδιά της σφάχτηκαν παλικάρια και μάλιστα κολλητοί φίλοι, ο Τζορτζ Χάρισον, ο άνθρωπος-ορχήστρα των Beatles, και ο μέγας Έρικ Κλάπτον.

Σκυλίσια ζωή

Όσο φιλόζωος και αν είσαι, βλέπεις κάτι τέτοια και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Άνθρωποι πεθαίνουν από ασιτία και υπάρχουν ζώα που δεν ξέρουν τι έχουν (κυριολεκτικά). Άνθρωποι με αμύθητες περιουσίες, χωρίς συγγενείς και φίλους, επιλέγουν αντί να δώσουν τα λεφτά τους κάπου που θα πιάσουν τόπο, να κάνουν μεγιστάνες τα κατοικίδιά τους. Πάμε να δούμε τη λίστα των πιο πλούσιων ζώων στον πλανήτη.

Θες να γεννήσεις; Έλα στην Ελλάδα

Από τους πατεράδες μας μαθαίναμε ότι η Ελλάδα είναι ο ιδανικός τόπος για να μείνει έγγυος μία τουρίστρια, ιδίως αν είναι ξανθιά από την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Γκρηκ καμάκι, ντου γιου λάικ φρόιλαϊν δη Γκρης και δε συμμαζεύεται. Βέβαια, με την οικονομική κρίση ο Έλληνας εραστής έχει χάσει αρκετά τη δυναμική του. Πλέον, οι γυναίκες δεν θα έρχονται εδώ για να πιάσουν παιδί, αλλά για να γεννήσουν.

Εξηγούμαι: Σύμφωνα με έρευνα της Independent (ή του Independent όπως λέει και ο "κόκκινος Πάνος"), η χώρα μας είναι το ασφαλέστερο μέρος στον πλανήτη για να γεννήσει μία γυναίκα. Η βρεφική θνησιμότητα στην Ελλάδα είναι η χαμηλότερη παγκοσμίως (1 στις 31.800 γέννες). Βέβαια, άπαξ και γεννήσει, καλό θα είναι να την κάνει με ελαφρά. Καμία κοινωνική μέριμνα, ενώ το μωρό σε λίγα χρόνια θα ψάχνει για δουλειά και θα αναγκάζεται να λαδώνει για να κολλήσει ένα ένσημο. Αντίθετα, μία γυνή δεν θέλει σε καμία περίπτωση να γεννήσει στο Αφγανιστάν, πιστέψτε με. Εκεί οι γυναίκες που πεθαίνουν στη γέννα είναι 200 φορές περισσότερες από αυτές που φέυγουν από σφαίρες και βόμβες.

Από εκεί και πέρα, το καλύτερο μέρος για να ζει μία γυναίκα (λαμβάνοντας υπόψη μία εξίσωση που ομολογώ ότι δεν πολυκατάλαβα) είναι η Ισλανδία και το χειρότερο η Υεμένη. Για μία πολιτικό, η ιδανική επιλογή είναι (άκουσον άκουσον) η Ρουάντα, της οποίας το κοινοβούλιο αποτελείται από 45 γυναίκες και 35 άνδρες. Αν όμως θέλει να γίνει πρωθυπουργός (ή να παίξει κρίκετ), καλύτερα να πάει στη Σρι Λάνκα, της οποίας την ηγεσία κατείχαν επί 23 χρόνια εκπρόσωποι του και καλά ασθενούς φύλου. Περισσότερα χρόνια κατά μέσο όρο ζουν οι Γιαπωνέζες (87 έτη), αν και πιστεύω ότι η μέτρηση έγινε προ Φουκουσίμα.

Πάμε να δούμε τώρα ένα-δυο παράξενα. Οι γυναίκες στα πανεπιστήμια του Κατάρ είναι 6 φορές περισσότερες από τους άνδρες, ενώ στο Λεσότο το ποσοστό γυναικείου αναλφαβητισμού είναι 5%, όσο και στις ΗΠΑ, την ώρα που το αντίστοιχο για τους άνδρες ξεπερνά το 20%. Το μεγαλύτερο ποσοστό διαζυγίων που βγαίνουν υπέρ της συζύγου είναι στο νησί του Γκουάμ, ενώ η καλύτερη πόλη για μία γυναίκα οδηγό ταξί (ταξιτζού χανούμ που λέει και ένας θείος μου) είναι το Νέο Δελχί. Εκεί εδρεύει μία εταιρεία ραδιοταξί (η ΜΚΟ) στην οποία εργάζονται αποκλειστικά γυναίκες. Το μεγαλύτερο ποσοστό γκέι γυναικών έχει η Ολλανδία (σώωωπα, τι μου λες), ενώ το μικρότερο (λιγότερο από 1%) συναντάται στην Τζαμάικα, όπου η ομοφυλοφιλία είναι παράνομη και τιμωρείται με δεκαετή φυλάκιση.

Είσαι ξετσίπωτη

Όχι αγαπητή αναγνώστρια, ο χαρακτηρισμός δεν αναφέρεται σε εσένα, ακόμα και αν το αξίζεις 100%. Σήμερα θα μάθουμε από πού προέρχεται αυτή η έκφραση, την οποία εδώ που τα λέμε δεν έχω ακούσει να την ξεστομίζει άντρας και σε καμία περίπτωση γυναίκα κάτω των 60.

Τσίπα, στην κυριολεξία, δεν είναι η ντροπή όπως πολλοί πιστεύουν ("δεν έχει τσίπα απάνω της"), αλλά το μαντίλι που φορούσαν στο κεφάλι οι γυναίκες στο Βυζάντιο.

Κάπου εδώ θέλω να ανοίξω μία μικρή παρένθεση. Τα πιο διαδεδομένα επαγγέλματα στη βυζαντινή εποχή ήταν ο μοναχισμός (για τους άνδρες) και η πορνεία (για τις γυναίκες). Αυτό έλυνε ένα μεγάλο πρόβλημα. Με δεδομένο, ή με δεδόμενο όπως λέει και η Βιτάλη, ότι οι μισοί σερνικοί φορούσαν το ράσο για να αποφύγουν την πενταετή στρατιωτική θητεία, οι γυναίκες σε αναζήτηση γαμπρού θα έπρεπε να ήταν διπλάσιες. Όμως όχι, οι καλές μας οι γυναίκες βρήκαν λύση. Σχεδόν οι μισές γίνονταν εταίρες, είχαν πελάτες τους παντρεμένους και τους παπάδες, και ο υπόλοιπος πληθυσμός παντρευόταν ήσυχα και ωραία.

Αφού ανέπτυξα τη θεωρία μου, συνεχίζουμε στο θέμα μας. Στο Βυζάντιο οι παντρεμένες γυναίκες είχαν το δικαίωμα να παίρνουν μέρος στα συμπόσια, να χορεύουν, να τραγουδούν και να φλερτάρουν χωρίς να παρεξηγούνται. Υπό έναν όρο: να μην βγάζουν την τσίπα από το κεφάλι τους.

Ένδειξη τίμιας και σοβαρής γυναίκας εκείνη την εποχή ήταν να έχει τα μαλλιά της σκεπασμένα και να μην τα αποκαλύπτει ούτε σε πατέρα, ούτε σε αδερφό, ούτε καν στον σύζυγο! Είχε δηλαδή κάθε δικαίωμα να διασκεδάσει και να μεθύσει, αρκεί να μην αποκαλύψει τα μαλλιά της, το μέτωπο και το πιγούνι. Αντίθετα, οι πιο... ελαφρών ηθών γυναίκες άφηναν να πέσει η τσίπα και χόρευαν τουρλητό, το τσιφτετέλι της εποχής. Και αυτές ονομάζονταν ξετσίπωτες.

Στην πορεία, η λέξη εξελίχθηκε. Τσίπα ονομάστηκε ο παρθενικός υμένας και μία γυναίκα ανύπαντρη και μη παρθένα είχε την ίδια αντιμετώπιση με τις Βυζαντινές εταίρες.

Ναι, ναι, ναι, Nescafé Frappé

Σε ευχαριστώ βαθιά Δημήτρη Βακόνδιε. Σε ευχαριστώ για τη μεγάλη σου εφεύρεση. Το καλό που έκανες στον ελληνισμό και στην ανθρωπότητα να το ξεπληρώνει η ζωή στα παιδιά και στα εγγόνια σου, αφού εσύ μας έχεις αφήσει χρόνους. Έφτιαξες το σήμα κατατεθέν μίας γενιάς, ενός έθνους, μίας κουλτούρας.

Αφού τελειώσαμε με το διθύραμβο στον κύριο Βακόνδιο (τι παιχτούρα ήσουν αγόρι μου) ας μπούμε στο ψητό. Μπορείτε να φανταστείτε την Ελλάδα χωρίς φραπέ; Τα πανεπιστήμια χωρίς φραπέ; Την παραλιακή χωρίς φραπέ; Τους Θεσσαλονικείς, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους ταβλαδόρους, τους δημοσιογράφους χωρίς φραπέ; Τι θα έκαναν, άραγε, αν δεν είχαν φραπέ οι αναισθησιολόγοι, την ώρα που οι πραγματικοί γιατροί κάνουν τη δουλειά τους;

Η δημιουργία του φραπέ ήταν εντελώς τυχαία. Κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης το 1957, ο αντιπρόσωπος της Nestlé στην Ελλάδα, Γιάννης Δρίτσας, παρουσίασε ένα νέο ρόφημα για παιδιά, το Nesquik. Έβαλε γάλα και τη σκόνη σε ένα σέικερ και εξέπληξε τους παριστάμενους.

Αυτό έβαλε ιδέες στον υπάλληλό του, Δημήτρη Βακόνδιο (ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν μέγιστη παιχτούρα). Ο τιτανοτεράστιος ήθελε να πιει το καφεδάκι του (ήταν φαν του νες καθότι υπάλληλος του αντιπροσώπου της Nestlé) όμως πού να βρει ζεστό νερό. Έτσι χρησιμοποίησε το σέικερ. Έβαλε καφέ, ζάχαρη και κρύο νερό, ο αφρός ξεχείλισε και του λέρωσε το κοστούμι, όμως δημιούργησε τον πρώτο φραπέ της ιστορίας. Γεια σου μωρή αρρώστια Βακόνδιε! Μετά από χρόνια δήλωνε ότι δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πώς ένα απλό πείραμα τον οδήγησε στην εφεύρεση του διασημότερου ροφήματος στην Ελλάδα.

Το φραπέ τον βρίσκουμε σχεδόν αποκλειστικά στην Ελλάδα. Τι ξέρουν τώρα τα γίδια οι αλλοδαποί από καφέ; Ποιος εσπρέσο, ποιος γαλλικός και ποιος καπουτσίνο στην τελική; Ωστόσο υπάρχουν διάφορα μέρη στον κόσμο που μπορείς να βρεις φραπέ. Στα ελληνικά στέκια ανά την υφήλιο, στα εμπορικά και φορτηγά πλοία με Έλληνες στα πληρώματα, καθώς και στα περίπτερα της Nestlé σε εκθέσεις. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Στη Μαλαισία και στην Ταϊλάνδη οι ντόπιοι έχουν καταλάβει τη βαθιά φιλοσοφία αυτού του καφέ, ενώ τα τελευταία χρόνια οι μετανάστες στην Ελλάδα τον έχουν εξαπλώσει στις πατρίδες τους. Ωστόσο, οι ιερόσυλοι τον έχουν ξεφτιλίσει εντελώς. Στη Σερβία προστίθεται πάντα παγωτό, ενώ στη Βουλγαρία αντί νερού χρησιμοποιείται κόκα κόλα για την παρασκευή του (ενίοτε και για την πέμπτη του). Ουστ, ουρτ και πυρτ σφετεριστικές ιερόσυλες σαύρες.

Πάμε να εξετάσουμε τον φραπέ και από γλωσσολογικής πλευράς. Η λέξη είναι γαλλική (σημαίνει χτυπημένος) και δεν κλίνεται. Τι λέτε ρε τσομπάνηδες; Κλίνεται και αμπαρώνεται. Ο φραπές, του φραπέ, οι φραπέδες. Δεν ακούγεται πολύ καλύτερο; Και φυσικά, ποιος δεν έχει χρησιμοποιήσει τα μαγευτικά παράγωγα της λέξης: Φραπεδιά, φραπεδούμπα, φράπα, φραπεδόπουλο, φραπόγαλο, μπε-φραπ...

Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε αλλιώς το κείμενο, παρά με τον ύμνο του φραπέ, το πιστεύω των φραπεδοκαταναλωτών.

Πιστεύω εις έναν φραπέ,
αφρώδη, παγοκράτορα,
ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής,
εις στομάχους πάντων ερριμμένον.

Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πηχτόν,
του καφέ συνοδό, και λιπογενές
το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο.
Milk εκ βοδώς,
αφρόν αληθινόν, εκ μιξερός ηλεκτρικού
χτυπηθέντα, ού γεννηθέντα,
ομοχρήσιμου του φραπέ
δι ου το μάτι ορθάνοιξε.

Τον δι' ημάς τους ανθρώπους
και δια την ημετέραν εργασίαν
φυτροθέντα εν καφεοδένδρων
και μαζευθέντα εξ άρρενος εργάτου
και αγοράσθη εξ εταιρείας
και εσυσκευάσθηκε.

Αγορασθέντα τε υπό ημών
εντός μικρής σακουλίτσας
ή κουτιού ή βαζακίου

Και ετοιμάσθη τας πρώτας ώρας
κατά τας πρωινάς.

Και εισέπεσε εντός ποτηριού
και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού.

Και πάλιν άφρισε μετά δόξης
τσίτα κάνων κοιμητούς
ώστε χουζουρίου έλθη το τέλος.

Και εις το ρεύμα το πάγιον,
το χρήσιμον, το μιξεροκινόν,
το εκ της δεής επαραγόμενον
το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζόμενο,
ωστε παρασκευαζόμενο,
παγακίων και υδάτων ψυχρών.

Εις μίαν, καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν.

Ομολογώ εν τσίμπημα εις μπισκότου εκ του μπολ.

Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.

Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.

Αμήν

Οι... Ολυμπιακοί Αγώνες των Εβραίων

Πόσα μετάλλια κέρδισε το Ισραήλ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου; Έχετε δίκιο, πού να θυμάστε. Θα σας πω εγώ. Ένα, το τελευταίο από τα συνολικά 7 Ολυμπιακά μετάλλια της χώρας. Πέντε χάλκινα, ένα αργυρό και ένα χρυσό, αυτό του μεγάλλου αθλητή της ιστιοσανίδας Γκαλ Φρίντμαν, στην Αθήνα το 2004, είναι ο συνολικός απολογισμός στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο 15χρονος Γιόζεφ Γεκουτιέλι δεν άντεχε να βλέπει τους συμπατριώτες του να μην μπορούν να κερδίσουν ούτε ένα μετάλλιο στις Ολυμπιάδες και έτσι εμπνεύστηκε τους... Ολυμπιακούς Αγώνες των Εβραίων, δηλαδή τους... Μακκαβιακούς Αγώνες. Ανά τέσσερα χρόνια, από το 1932 μέχρι σήμερα, Εβραίοι αθλητές από όλο τον κόσμο, μαζεύονται στο στάδιο του Ραμάτ Γκαν και διαγωνίζονται σε ό,τι άθλημα μπορεί κανείς να φανταστεί. Ας πούμε, το σκάκι, το μπριτζ, το μπόουλινγκ, το ποδόσφαιρο σάλας και ο ημιμαραθώνιος, μπορεί να μην είναι ολυμπιακά σπορ, είναι όμως... μακκαβιακά αθλήματα!

Ο κάθε Εβραίος, αλλά και όλοι οι Ισραηλινοί πολίτες ανεξαρτήτου θρησκείας, έχουν δικαίωμα να συμμετάσχουν χωρίς προκριματικά και σε όποιο άθλημα επιθυμούν, αρκεί να περάσουν κάποιες απλές ιατρικές εξετάσεις. Λαμβάνουν μέρος στην παρέλαση της τελετής έναρξης και λήξης (υπάρχει κανονικά φλόγα που καίει σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης) και ανταγωνίζονται επαγγελματίες αθλητές.

Στις Μακκαμπιάδες έχουν πάρει μέρος οι καλύτεροι Ισραηλινοί αθλητές, όπως ο θρύλος του μπάσκετ, Μίκι Μπέρκοβιτς, αλλά και σπουδαίοι Αμερικανοί και Ρώσοι, όπως ο Μαρκ Σπιτζ, ο Τζέισον Λίζακ, ο Μιτς Γκέιλορντ, ο Λάρι Μπράουν, ο Λένι Κρέιζελμπεργκ και η Μέριλιν Ραμενόφσκι. Το 2009 αγωνίστηκαν 6.000 αθλητές από 55 χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας). Το Ισραήλ μάζεψε 367 μετάλλια (εκ των οποίων 138 χρυσά) και ρέφαρε για τη μέτρια συγκομιδή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Δεύτερες οι ΗΠΑ με 146 μετάλλια και τρίτη η Ρωσία με 34.

H μέρα που χάθηκε στο χρόνο

ΟΚ, ξέρω. Έρχομαι με καθυστέρηση. Το κείμενο αυτό αφορά το ημερολόγιο και δη τα δίσεκτα έτη, καλή ώρα, οπότε έπρεπε να αναρτηθεί στις 29 Φλεβάρη, πριν από τέσσερις μέρες. Ε, δεν έγινε, σταυρώστε με που λέει κι η Έφη Σαρρή (φτου, με κάνετε να βρίζω). Που λέτε, σήμερα θα μιλήσουμε για τα δίσεκτα έτη. Όχι για τις δοξασίες, τύπου, στα δίσεκτα έτη δεν πρέπει να παντρεύεσαι, ή πρέπει να κοιμάσαι στην άλλη πλευρά του κρεβατιού, ή όταν ο χρόνος έχει 366 μέρες η Παπαρίζου παίρνει κιλά. Εμείς θα ασχοληθούμε με το καθαρά επιστημονικό, αστρονομικό κομμάτι.

Οι περισσότεροι από εσάς ξέρουν ότι η γη για να κάνει μία περιστροφή γύρω από τον ήλιο δεν χρειάζεται 365 σεληνιακές ημέρες, αλλά σχεδόν 365,25. Για αυτό ακριβώς το Γρηγοριανό Ημερολόγιο, όπως και το παλιό, το Ιουλιανό, ανά τέσσερα χρόνια προσθέτουν μία μέρα στον έτσι κι αλλιώς κουτσοφλέβαρο, ώστε να μην πάει το καλοκαίρι στο χειμώνα και γίνουμε Αυστραλία στα καλά καθούμενα. Όμως τα πράγματα, ακόμα κι έτσι, δεν είναι τόσο απλά. Η ελλειπτική περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο γίνεται σε 365,242374 μέρες, δηλαδή περίπου 365 μέρες, 5 ώρες, 49 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα.

Ο Ιούλιος Καίσαρας, το 36 π.Χ. δεν μπορούσε να το υπολογίσει, έτσι σιγά σιγά άρχισαν να χάνονται μέρες, μία διαφορά που διορθώθηκε το 1582, με την αλλαγή του ημερολογίου από Ιουλιανό (που χάνει μία μέρα ανά 131 χρόνια) σε Γρηγοριανό. Τότε οι άνθρωποι κοιμήθηκαν στις 10 Μαρτίου και ξύπνησαν την 21η και οι 11 χαμένες μέρες επέστρεψαν στη θέση τους. Το πρόβλημα θα είχε δημιουργηθεί εκ νέου, όμως οι αστρονόμοι βρήκαν λύση. Πιστεύετε ότι ανά τέσσερα χρόνια έχουμε δίσεκτο έτος; Λάθος, ο τύπος υπολογισμού είναι πολύ πιο περίπλοκος. Συγκεκριμένα, τα χρόνια που δίνουν ακέραιο αριθμό όταν διαιρεθούν με το 100, αλλά όχι όταν διαιρεθούν με το 400, δεν είναι δίσεκτα. Δηλαδή, το 1600 και το 2000 μπορεί να είχαν 366 μέρες, όμως το ίδιο δεν ίσχυε για το 1700, το 1800 και το 1900. Το ίδιο θα συμβεί το 2100, το 2200, το 2300, το 2500, το 2700, το 2900 και το 3000. Δηλαδή, ανά δύο χιλιετίες έχουμε 485 δίσεκτα έτη. Έτσι, η εαρινή και η φθινοπωρινή ισημερία, καθώς και το θερινό και το χειμερινό ηλιοστάσιο θα μένουν σχεδόν στη θέση τους.

Ορίστε ένα παράδειγμα, που δείχνει την πορεία του θερινού ηλιοστασίου σε περίοδο 400 χρόνων:

Το πρόβλημα νομίζετε ότι λύνεται; Όχι ακριβώς. Ακόμα και έτσι χάνουμε χρόνο μάγκες. Εξακολουθεί να υπάρχει διαφορά 0,000125 ημερών μεταξύ ημερολογίου και αστρονομίας, οπότε χάνουμε μία μέρα ανά 8000 χρόνια. Ο Τζον Χέρσελ πρότεινε έτσι το 4000 να μην είναι δίσεκτο, όμως ίσως ο φίλος μας ο ήλιος να μας κάνει τη χάρη. Η γη ολοένα και απομακρύνεται από το αστέρι της και κάθε περιστροφή της είναι μεγαλύτερη κατά κάποια νανοδευτερόλεπτα, χωρίς να υπάρχει τύπος που μπορεί να το υπολογίσει. Έτσι, πιθανότατα μέχρι το έτος 4000 (αν υπάρχει ανθρωπότητα και δεν τα έχουμε καταστρέψει όλα) να μην χρειάζεται να εναρμονίσουμε το ημερολόγιο, γιατί μπορεί να έχει εναρμονιστεί το σύμπαν. Α, ρε αρχιπαπατζή Κοέλιο, ο αγώνας σου τώρα δικαιώνεται.