Διαόλου κάλτσα

Η φράση "διαβόλου κάλτσα" χρησιμοποιείται για έξυπνους, πονηρούς και καταφερτζήδες ανθρώπους. Το θέμα είναι γιατί. Προσωπικά, δεν έχω δει καμία κάλτσα να λύνει εξισώσεις και είμαι πεπεισμένος ότι το πιο ευφυές πράγμα που μπορούν να κάνουν είναι να μετατραπούν σε πρωταγωνιστές κουκλοθέατρου. Η πιο "έξυπνη" κάλτσα που έχω δει ποτέ είναι κάτι διαβαθμισμένης συμπίεσης που είχε ο παππούς ενός φίλου μου, που προσπαθούσε να προλάβει τη δημιουργία κιρσών.

Κι όμως φίλες και φίλες (που λέει κι η βασίλισσα του χαλιού), βγαίνει νόημα! Μπουκάρουμε στην DeLorean του Δρ Έμετ Μπράουν για ένα ταξιδάκι στον Μεσαίωνα. Όσοι δεν πιάσατε το αστείο μένετε μετεξεταστέοι και παρακαλείστε να δείτε άμεσα την Επιστροφή στο Μέλλον, την Επιστροφή στο Μέλλον 2, την Επιστροφή στο Μέλλον 3, καθώς και την έκδοση με το σχολιασμό του Ρόμπερτ Ζεμέκις.

Έτοιμοι; ΟΚ. Στο Μεσαίωνα, οι άνθρωποι ήταν αγαθιάρηδες και καχύποπτοι. Οξύμωρο; Μα οξύμωρη ήταν όλη η περίοδος αγαπητοί μου. Δεν υπήρχε άνθρωπος να μην πιστεύει σε μάγισσες, σε φαντάσματα, σε λυκανθρώπους και βρυκόλακες. Ο παράδεισος του Ρόμπερτ "είμαι-φλώρος-και-πιο-χλωμός-από-το-φεγγάρι-του-Τερζή" Πάτινσον και της "έχω-βλεφαριδόπτωση-αλλά-περνιέμαι-για-ωραία-γκόμενα" Στούαρτ.

Πόσες και πόσες γυναίκες δεν κάηκαν ως μάγισσες. Για να καταλάβετε, όταν το χωριό υποπτευόταν κάποια, την έπιαναν και την έριχναν στο ποτάμι. Αν κολυμπούσε ήταν μάγισσα και την έκαιγαν. Αν πνιγόταν ήταν αθώα. Απλά τα πράγματα.

Οι φωστήρες (όχι η ομάδα του Ταύρου) της εποχής είχαν να τα βάλουν και με την πανούκλα, που αφάνιζε ηπείρους ολόκληρες. Πίστευαν μάλιστα ότι ο "μαύρος θάνατος" έχει όψη γυναίκας, η οποία έμπαινε νύχτα στις πόλεις και έσπερνε το κακό. Έτσι, τα σύνορα τοποθετήθηκαν ακοίμητοι φρουροί. Αυτοί δεν ενδιαφέρονταν ακόμα και αν περνούσε ένας στρατός ολάκερος, όμως αν κάποια γυναίκα έκανε το λάθος να βρεθεί εκεί μετά τη δύση του ηλίου, αλίμονό της. Την έδεναν πισθάγκωνα και την έκαναν φλαμπέ.

Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι τέτοιες εποχές ψάχνουν οι κάθε λογής απατεώνες για να πλουτίσουν δίχως να στάξει ιδρώτας στο μέτωπό τους. Μεταξύ άλλων, οι μάγοι άνοιξαν ωραιότατη μπίζνα με τα νεογέννητα. Μόλις ένα μωράκι αντίκρυζε τον κόσμο, ο πατέρας δεν κερνούσε το χωριό, αλλά καλούσε τον μάγο για να κάνει τα ξόρκια του. Αυτός, έναντι αδράς αμοιβής, φρόντιζε το παιδί να είναι τυχερό και ανθεκτικό στην πανούκλα. Αν όμως οι γονείς το "φύσαγαν", είχαν την ευκαιρία να κάνουν το παιδί τους έξυπνο. Ο μάγος το έβαζε σε μία μαύρη κάλτσα (πλυμμένη ελπίζω) που ήταν τάχα φτιαχμένη από τις τρίχες του διαβόλου.

Ένας ιστορικός της εποχής, ο Ισπανός Ινιάκι Κορτέθ Μαρτίν, κατέγραψε το ξόρκι, το οποίο έμελε να μείνει στην ιστορία, να έρθει στη χώρα μας και να γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας. True story!