Όταν η Αθήνα αποδοκίμασε τον Κλάπτον

Καλοκαίρι του 1965, μία άσημη μπάντα από τη νοτιοανατολική Αγγλία, οι Glands, αποφασίζει να γυρίσει με βανάκι την Ευρώπη. Ο Τζον Μπέιλι στα φωνητικά, ο Μπέρνι Γκρίνγουντ στο σαξόφωνο, ο Τζέικ Μίλτον στα κρουστά, ο Μπεν Πάλμερ στα πλήκτρα, ο Μπομπ Τέι στο μπάσο, ενώ τις κιθάρες χάιδευε ένας 20χρονος ξανθούλης που στο μέλλον θα άφηνε εποχή: ο Έρικ Κλάπτον.

Η περιοδεία πήγαινε καλά, μέχρι που το συκρότημα έκανε το λάθος να μπει στην Ελλάδα. Πρώτη στάση: Θεσσαλονίκη. Το μαγαζί που είχαν κλείσει να παίξουν τους έριξε... πόρτα επειδή είχαν μακριά μαλλιά οι αλήτες και έτσι οι μάγκες μας ξέμειναν από ρευστό. Τα τελευταία λεφτά έγιναν βενζίνη για το μεταχειρισμένο Ford και έτσι μέσα στην πείνα τους βούτηξαν κρέατα από ένα χασάπη και τα έφαγαν ωμά. 'Ντάξει, μην σιχαίνεστε. Άγγλοι ήταν, δεν είχε μεγάλη διαφορά από την κουζίνα τους.

Η παρέα έφτασε στην Αθήνα τον Αύγουστο και βρήκε μία πόλη ανάστατη. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 15 Ιουλίου, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ανέτρεψε τον εκλεγμένο με 53% Γεώργιο Παπανδρέου και έχρισε πρωθυπουργό στη θέση του τον αποστάτη βουλευτή της Ένωσης Κέντρου, Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα. Ο Παπανδρέου κατήγγειλε την "κυβέρνηση προδοτών" και ξεκίνησε τον περίφημο Ανένδοτο Αγώνα του. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, η αστυνομία σκότωσε σε διαδήλωση της 21ης Ιουλίου τον 25χρονο φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα και ο δρόμος για τη Χούντα ήταν ανοιχτός.

Μέσα στον πανικό, η παρέα του Κλάπτον έψαχνε στέγη για να διδάξει την πρωτοποριακή ροκ μουσική που αγνοούσε η Ελλάδα. Τα μέλη του γκρουπ φιλοξένησαν στα σπίτια τους μουσικοί της εποχής και οι Glands άρχισαν να παίζουν (ως "Greek Loop Band" για χάρη του ελληνικού κοινού) στο "Κλαμπ Ιγκλού" της Δροσοπούλου. Εκεί έκαναν σαπόρτ στους Juniors, ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα της πρωτεύουσας, με ηγέτη τον γόη Θάνο, στερνοπαίδι του μεγάλου μαέστρου Μιχάλη Σουγιούλ. Όπως περιγράφει ο Δημήτρης Πουλικάκος "ήταν τέτοια η ασχετοσύνη του κοινού, που γιούχαραν τους Άγγλους για να ανέβει στη σκηνή ο Σουγιούλ".

Τα live συνεχίστηκαν μέχρι τον Οκτώβρη, όταν η μοίρα χτύπησε τους Juniors. Στις 10 του μήνα, ένα φορτηγό βγήκε στο αντίθετο ρεύμα της Εθνικής και μετέτρεψε σε παλιοσίδερα το Renault 404 που μετέφερε μέλη του συγκροτήματος. Ο 22χρονος Σουγιούλ, που ήδη είχε κάνει τα πρώτα του βήματα στον κινηματογράφο παίζοντας στις ταινίες "Η Αλίκη στο Ναυτικό", "Ο Κύριος Πτέραρχος", "Ο Κατήφορος" και "Νόμος 4.000", η 18χρονη μνηστή του, Νάνα Μπενέτου, ο 28χρονος μάνατζερ του γκρουπ, Γιάννης Κρασούδης και η 20χρονη σύζυγός του, Ελένη, σκοτώθηκαν ακαριαία. Ο κιθαρίστας των Juniors, ο 19χρονος Αλέκος Καρακαντάς, ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά ταλέντα της Ελλάδας, ανασύρθηκε σε κωματώδη κατάσταση και ξύπνησε 4 μήνες αργότερα στον Ευαγγελισμό.

Τα εναπομείναντα μέλη του γκρουπ αποφάσισαν να συνεχίσουν τις εμφανίσεις, στη μνήμη των φίλων τους, με τα έσοδα να πηγαίνουν στους συγγενείς τους. Μόνο που η θέση του κιθαρίστα έμενε κενή. Αυτήν κλήθηκε να καλύψει ο Κλάπτον. Στις 18 Οκτωβρίου, στον κινηματογράφο "Τερψιθέα" του Πειραιά, 10.000 άνθρωποι παρακολούθησαν τη συναυλία των Juniors. Το πλήθος φώναζε "Θάνος, αθάνατος", ενώ πολλοί αποδοκίμασαν τον Αγγλο μουσικό, ζητώντας η θέση να μείνει κενή μέχρι να αναρρώσει ο Καρακαντάς.

Ο Κλάπτον έπαιξε με τους Juniors ακόμα πέντε βράδια, υπό την... απειλή όπλου. Ο επιχειρηματίας του κέντρου "Iγκλού" δεν ήθελε να χάσει το θυσαυρό από τα χέρια του και τον απειλούσε ότι αν προσπαθήσει να φύγει θα τον σκοτώσει. Έτσι ξηγιούνται οι Έλληνες φλώρε Άγγλε.

Τελικά, ο Κλάπτον μπόρεσε να διαφύγει νύχτα, με τη βοήθεια του ντράμερ των Juniors, Μάκη Σάλιαρη, ο οποίος έβγαλε εισιτήρια τρένου μέχρι το Βελιγράδι για τους έξι Άγγλους μουσικούς. Όμως, ο θρυλικός Slowhand της βρετανικής ροκ, τρεις φορές μέλος του Rock and Roll Hall of Fame (μία με τους Yardbirds, όπου συνυπήρξε με τον Τζίμι Πέιτζ των Led Zeppelin, μία με τους Cream και μία ως σόλο καλλιτέχνης), αναγκάστηκε να αφήσει πίσω του δύο "ενθύμια". Στο υπόγειο του "Ιγκλού" έμειναν όμηροι μία πανέμορφη κιθάρα Les Paul της Gibson και ένας ενισχυτής Marshall. Ο Σάλιαρης μπόρεσε να τζουρνέψει την πρώτη και την πούλησε, στέλνοντας τα χρήματα στον Κλάπτον, όμως η μοίρα του ενισχυτή είναι άγνωστη.

Αγγελία: Ζητείται δήμιος

Το 1834, μέσα σε όλα του τα προβλήματα, το νεογέννητο ελληνικό κράτος είχε να αντιμετωπίσει μία σοβαρή αναποδιά. Ο δήμιος που είχε προσληφθεί για να λειτουργεί τη λαιμητόμο που αγόρασε το κράτος από τη Γαλλία, αδυνατούσε να χειριστεί σωστά το μηχάνημα (λες και χρειάζεται δίπλωμα κβαντομηχανικής να τραβήξεις ένα σκοινάκι και να στείλεις τον κατάδικο στον άλλο κόσμο).

Έτσι, στις 22 Αυγούστου εκείνης της χρονιάς, ο υπουργός εξωτερικών Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός αποφάσισε να αναλάβει δράση. Με επιστολή του ζητούσε από τον έλληνα πρέσβη στην Υψηλή Πύλη, Κωνσταντίνο Ζωγράφο, να βρει δήμιο, κατά προτίμηση "από την φυλή των ονομαζομένων Κατσιβέλων Τούρκων". Με άλλα λόγια έναν Τουρκόγυφτο για να παίρνει κεφάλια.

Ο κυρ-πρέσβης προσπάθησε, έψαξε, έταξε λαγούς με πετραχήλια, όμως "ουδείς κατάλληλος ανευρέθη δια την κατάληψιν της εν λόγω θέσεως". Έτσι, μέχρι το 1870 συνεχίστηκε να χρησιμοποιείται η "δια ξίφους λαιμητομία", η οποία αργότερα αντικαταστάθηκε από την αγχόνη και αργότερα από τον τυφεκισμό. Η τελευταία εκτέλεση στη χώρα μας ήταν αυτή του Βασίλη Λυμπέρη στις 25 Αυγούστου 1975, όμως για την ιστορία του θα μιλήσουμε στο μέλλον. Επίσημα, η θανατική ποινή καταργήθηκε το 1994 με τον Νόμο 2007.

Η πρώτη και μοναδική γκιλοτίνα του ελληνικού κράτους, η οποία δεν χρησιμοποιήθηκε παρά μόνο τέσσερις φορές (από τότε μας έπιαναν τον κώλο οι ξένοι πουλώντας μας άχρηστους εξοπλισμούς) φυλάσσεται στο Εγκληματολογικό Μουσείο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως γίνονται προσπάθειες να μεταφερθεί στο... φυσικό της σπίτι, στην καστρονησίδα Μπούρτζι του Ναυπλίου.

Πριν κλείσουμε το θέμα, ξέρατε ότι τη λαιμητόμο εφηύρε ένας γιατρός; Μάλιστα, ο κύριος Ζοζέφ Ινιάς Γκιγιοτέν (εξού και γκιλοτίνα). Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι και η ηλεκτρική καρέκλα ήταν ανακάλυψη ενός οδοντιάτρου, του Άλφρεντ Σάουθγουικ από το Μπάφαλο των ΗΠΑ, δεν είναι παράξενο που η γιαγιά μου τρέμει τους γιατρούς.

Τα μοντέλα της τράπουλας

Τα χαρτιά είναι μακράν το διασημότερο επιτραπέζιο παιχνίδι στον πλανήτη. Ποιο τάβλι, ποια ντάμα και ποιο σκάκι; Ο καθένας σας αν ανοίξει αυτή τη στιγμή τα συρτάρια του σπιτιού του θα βρει τουλάχιστον μία. Χωρίς να υπολογίζουμε τα καζίνο και τα διαφορετικά είδη τράπουλας (ταρό, τίτσου, UNO κλπ), αυτή τη στιγμή στα σπίτια του πλανήτη βρίσκονται πάνω από 5 δισεκατομμύρια τράπουλες. Τρομακτικό!

Ανέγγιχτες, φαγωμένες, χάρτινες, πλαστικές... Υπάρχουν δεκάδες είδη τράπουλας και με διαφορετικούς σχεδιασμούς. Οι πιο απλές, οι πιο... πονηρές, οι θεματικές. Όμως ποια είναι η αυθεντική τράπουλα;

Μέχρι το 1447, η κάθε χώρα, ή ακόμα περισσότερο η κάθε περιοχή, είχε τη δική της τράπουλα. Με διαφορετικό αριθμό φύλλων, με άλλη αρίθμηση. Όπως καταλαβαίνει κανείς, αν κάποιος ήθελε να παίξει χαρτιά... εκτός έδρας, ήταν καταδικασμένος. Γάλλοι και Άγγλοι πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και αποφάσισαν να δημιουργήσουν την οικουμενική τράπουλα. Τρεις ομάδες ανθρώπων, μία από το Έσεξ, μία από τη Ρουέν και μία από το Παρίσι παρουσίασαν από ένα πρωτότυπο. Το κοινό έκλεψε η τελευταία.

Η παρισινή τράπουλα είχε 52 φύλλα, χωρισμένα σε 4 ομάδες: σπαθιά, κούπες, μπαστούνια και καρό. Όμως αυτό που κέρδισε τις εντυπώσεις ήταν οι 12 φιγούρες, καθώς η κάθε μία έφερε το όνομα ενός ιστορικού ή μυθολογικού ήρωα.

Ας τις δούμε μία μία:

Ρήγας Σπαθί: Δαβίδ. Ο βιβλικός δεύτερος βασιλιάς του Ισραήλ. Ξέρετε τώρα, το αλάνι που σκότωσε τον Γολιάθ με τη σφεντόνα

Ρήγας Κούπα: Κάρολος. Αναφέρεται είτε στον Καρλομάγνο, βασιλιά των Φράγκων, των Λομβαρδών και ιδρυτή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είτε στον Κάρολο Ζ', βασιλιά της Γαλλίας εκείνη την εποχή

Ρήγας Καρό: Ιούλιος Καίσαρας, ο πασίγνωστος Ρωμαίος στρατηγός, που μπορεί μεν να γελοιοποιείται από τον Αστερίξ και τον Οβελίξ (καμιά φορά ακόμα και από τον Ιντεφίξ), όμως στην πραγματικότητα -κακά τα ψέματα- ήταν μία σχεδόν αήττητη στρατιωτική μεγαλοφυΐα.

Ρήγας Μπαστούνι: Μέγας Αλέξανδρος. Σαν να λέμε ο δικός μας άνθρωπος. Μέσα σε 15 χρόνια κατέκτησε ό,τι μπορούσε να κατακτηθεί, έσφαξε κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες ανθρωπάκια του Θεού (ή των θεών για να είμαστε ακριβείς) και τον αναδείξαμε μεγαλύτερο Έλληνα της ιστορίας στη δημοσκόπηση του ΣΚΑΪ, έτσι για να μπούμε στο μάτι των γειτόνων που του στήσανε και άγαλμα.

Ντάμα Σπαθί: Παλλάς. Δεν μιλάμε για κανένα παλάτι, ούτε για το θέατρο στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος για την Αθηνά Παλλάδα, θεά της σοφίας, που πήρε το προσωνύμιό της είτε από τον γίγαντα Πάλλαντα, τον οποίο σκότωσε στη Γιγαντομαχία, είτε επειδή γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία πάλλοντας το δόρυ της.

Ντάμα Κούπα: Ιουδίθ. Όχι το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά μία από τις δύο συνονόματες συζύγους του Ησαύ, όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Γένεσης.

Ντάμα Καρό: Ραχήλ. Πρόκειται είτε για τη βιβλική προφύτη και σύζυγο του Ιακώβ, είτε για την επίσημη βασιλική ερωμένη του Καρόλου Ζ', Αν Σορέλ, που έφερε το ψευδώνυμο Ραχήλ.

Ντάμα Μπαστούνι: Αρζίν. Η πιο παράξενη από τις 12 φιγούρες, καθώς αυτό το όνομα δεν υπάρχει. Εικάζεται ότι είναι αναγραμματισμός (Argine) του λατικού regina (=βασίλισσα), ή κατά άλλους λάθος μεταφορά του ονόματος της Αργείας, μητέρας του Άργου, μυθικού κατασκευαστή της Αργούς, του πλοίου του Ιάσονα και των Αργοναυτών του.

Βαλές Σπαθί: Χόλγκερ ο Δανός. Πολεμοχαρής τυπάκος, ιππότης του 12ου αιώνα και πρωτοπαλίκαρο του Καρλομάγνου. Ψαγμένη επιλογή αν μη τι άλλο.

Βαλές Κούπα: Λα Χιρ. Ο λόγος για τον Ετιένε ντε Βιλιόλ, τον επονομαζόμενο "σκατζόχοιρο". Ήταν ο στενότερος συνεργάτης της Ζαν ντ' Αρκ και αργότερα υπουργός πολέμου κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καρόλου Ζ'.

Βαλές Καρό: Έκτορας. Μυθικός πρίγκιπας της Τροίας, γιος του Πρίαμου και της Εκάβης και αρχηγός των Τρώων κατά την υπεράσπιση της Τροίας, μέχρι τη δολοφονία του από τον Αχιλλέα.

Βαλές Κούπα: Σερ Λάνσελοτ. Το φίδι που έτρεφε στον κόρφο του ο Αρθούρος και ο αλήτης του πήρε τη γυναίκα (καλή τσουλίτσα και αυτή η Γκουίνεβιρ).

Τα χρήματα στον νόμιμο κληρονόμο

Το 1858, στο Σαν Ντιέγκο, ένας τυπάκος ονόματι Ρόμπερτ Φάλον δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια μίας παρτίδας πόκερ. Ο λεβέντης κέρδιζε 600 δολάρια και οι παριστάμενοι θεώρησαν ότι τα κέρδη ήταν προϊόν χαρτοκλεψίας. Όπως είναι φυσικό, η παρτίδα έπρεπε να συνεχιστεί. Σιγά τώρα, επειδή υπήρχε ένας νεκρός στο τραπέζι; Who cares στο κάτω κάτω...

Το πρωτόκολλο όριζε να πάρει τα κέρδη ο πρώτος που θα δεχθεί να παίξει στη θέση του νεκρού, κάτι που οι πάντες θεωρούσαν κακή τύχη. Ο μόνος που αψήφισε τον κίνδυνο ήταν ένας νεαρός άνδρας. Όταν έφτασε ο σερίφης, ο νεαρός κέρδιζε 2.200 δολάρια, από τα οποία αναγκάστηκε να δώσει τα 600, τα οποία ανήκαν στον νόμιμο κληρονόμο του νεκρού. Όλα λύθηκαν, το πτώμα απομακρύνθηκε και οι δολοφόνοι συνέχισαν όμορφα και ωραία το παιχνίδι τους, αφού πλέον είχαν βεβαιωθεί ότι ο Φάλον δεν έκλεβε και ήταν αθώος. Κρίμα, αλλά ας μην είχε ύποπτη φάτσα.

Ο σερίφης έκανε έρευνα για να βρει τους κληρονόμους του Φάλον. Έμαθε ότι ο μαγκούφης είχε ένα γιο εκτός γάμου, τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ και είχε πάρει το επίθετο της μητέρας του, Ντέξτερ. Ποιος ήταν όμως ο νεανίας Τίμοθι Ντέξτερ; Μα φυσικά ο γενναίος που δέχθηκε να κάτσει στη θέση του νεκρού στο τραπέζι του πόκερ. Έπαιξε κόντρα στους δολοφόνους του πατέρα του και τους τα πήρε. Καλά τους έκανε.

Ο συλλέκτης ψευδών αναμνήσεων

Υπάρχουν συλλέκτες και συλλέκτες. Άλλος μαζεύει γραμματόσημα, άλλος πεταλούδες, άλλος τηλεκάρτες, άλλος CD, άλλος κιλότες από πρώην γκόμενες. Όμως, ένας επιχειρηματίας από το Όουλου της Φινλανδίας, αγνώστων λοιπών στοιχείων, είναι διαφορετικός. Στη συλλογή του έχει εκατοντάδες... ψευδείς αθλητικές αναμνήσεις. Τι εννοώ; Ας κάνουμε πρώτα μία εισαγωγή.

Έχουμε δει πάμπολλες φορές αθλητές να φορούν μπλούζες μέσα από τη φανέλα της ομάδας ώστε μόλις σκοράρουν να εμφανίσουν ένα μήνυμα. Άλλες φορές, σε έναν τελικό, οι δύο ομάδες τυπώνουν καπέλα και μπλουζάκια με μηνύματα του τύπου "Πίκι Πίκι Ραμ FC, Abaleague Champions 2012". Τι γίνεται όμως με τα προϊόντα που προορίζονταν για την ηττημένη ομάδα; Στην Αμερική έχει βρεθεί λύση και οι κούτες με χιλιάδες άχρηστα ρούχα στέλντονται σε χώρες του Τρίτου Κόσμου ώστε να πιάσουν τόπο. Στα μέρη μας όμως, όλα αυτά πετάγονται. Όλα; Όχι, γιατί ένας 60χρονος μικροκαμωμένος κύριος (δεν τον έχω δει ποτέ, αλλά τον φαντάζομαι σαν τον Μίκι Ρούνεϊ, έχετε κάνα πρόβλημα;) παραμονεύει.

Ο εν λόγω ανήρ έχει στη συλλογή του τέτοιου είδους αντικείμενα. Οι φήμες θέλουν να κοσμούν τα ράφια του ένα μπλουζάκι της εθνικής Ιταλίας από τον τελικό του Euro 2000, όταν έχασε 2-1 από τη Γαλλία (για την οποία έψαξε στα σκουπίδια του γηπέδου), ένα πανό του Γιάρι Λίτμανεν με μήνυμα για το παιδί του, που δεν φάνηκε ποτέ γιατί η ομάδα του έχασε, μία κούπα της Μπάγερν από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 1999 (μία αντίστοιχη έχει και Έλληνας δημοσιογράφος), όπως και το καπέλο της φωτογραφίας, που διατυμπανίζει τη νίκη των Βανκούβερ Κανάκς, πριν τελικά ηττηθούν από τους Μπόστον Μπρούινς και χάσουν τον τίτλο στο χόκεϊ.

Κορυφαίο "λάφυρο", μία μπλούζα του Ρονάλντο. Στις 12 Απριλίου 2000, το "φαινόμενο" ξαναπάτησε γήπεδο μετά από πέντε μήνες απουσίας λόγω τραυματισμού, σε ένα ματς Κυπέλλου της Ίντερ με τη Λάτσιο. Μέσα από τη φανέλα είχε ένα t-shirt με το μήνυμα "χάρη στο Θεό είμαι πάλι κοντά σας". Όμως μετά από 7 λεπτά χτύπησε και πάλι, για να απουσιάσει αυτή τη φορά σχεδόν 2 χρόνια. Πλέον, αυτή η φανέλα βρίσκεται στη Φινλανδία.

Ο άνθρωπος της ιστορίας μας έχει φτιάξει μία δική του αθλητική ιστορία. Με εκατοντάδες πρωταθλητές-φαντάσματα και γκολ που ποτέ δεν μπήκαν.

Η θερμοκρασία ανεβαίνει, ντυθείτε ζεστά

Η μέτρηση της θερμοκρασίας στην κλίμακα Κελσίου βγάζει πολύ περισσότερο νόημα από εκείνη σε βαθμούς Φάρεναϊτ. Στο 0 παγώνει το νερό, στους 100 βράζει (σε μηδενικό υψόμετρο). Γι' αυτό και έχει εξαπλωθεί παντού, πλην των ΗΠΑ, της χώρας που οι άνθρωποι μετρούν με πόδια, ουγκιές, λίβρες, ίντσες, γιάρδες, εκτάρια και αποκαλούν ποδόσφαιρο ένα άθλημα που παίζεται με τα χέρια.

Και ασφαλώς βγάζει περισσότερο νόημα από την τέλεια μαθηματικά κλίμακα του Κέλβιν. Ας ανοίξουμε κάπου εδώ μία παρένθεση. Ορίστε: (. Ο κύριος Κέλβιν απέδειξε ότι η κατώτατη πιθανή θερμοκρασία είναι -273,15 βαθμοί Κελσίου, το οποίο στη δική του κλίμακα ονόμασε 0. Προκύπτουν δύο προβλήματα. Πρώτον θα ήταν ηλίθιο να λέμε "πω πω, το παιδί ψήνεται στον πυρετό, έχει 311 και 35". Δεύτερον, αν κάποιος στο μέλλον αποδείξει ότι η θερμοκρασία μπορεί να πέσει ακόμα και μισό βαθμό πιο κάτω, τότε η κλεψιμαίικη κλίμακα Κέλβιν καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Κλείνει η παρένθεση: ).

Μόνο που και με τη γνωστή μας κλίμακα Κελσίου, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Το 1742, ο Σουηδός αστρονόμος Άντερς Σέλσιους αποφάσισε να φτιάξει μία κλίμακα μέτρησης της θερμοκρασίας, χρησιμοποιώντας το 100 ως σημείο πήξης του νερού και το 0 ως σημείο βρασμού. Οι συνεργάτες του ντράπηκαν να του πουν ότι αυτό είναι μάλλον παράλογο και περίμεναν το θάνατό του, δύο χρόνια αργότερα για να φέρουν τα πάνω κάτω (κυριολεκτικά). Τότε ο βοτανολόγος Καρόλους α Λινέ (ο άνθρωπος που ονόμασε το είδος μας Homo Sapiens, για να μαθαίνετε και κάτι από τον σοφό φύλαρχο) την αντέστρεψε και προσπάθησε να της δώσει το όνομά του το κάθαρμα.

Αν δεν το είχε κάνει, τώρα θα βλέπαμε σήμερα τον Τάσο Αρνιακό να παίρνει αυτό το ημικακόμοιρο χαμόγελο και να ανακοινώνει: "Αύριο η θερμοκρασία θα ανέβει, γι' αυτό ντυθείτε καλά, βάλτε και κανένα κασκολάκι και ανάψτε το καλοριφέρ". Δεν βγάζει νόημα, έτσι δεν είναι;

Οι καμήλες του Φαρ Ουεστ

Όταν φέρνουμε στο μυαλό μας την Άγρια Δύση, το μυαλό μας πάει σε έναν καβαλάρη που χάνεται καλπάζοντας με το άλογό του στο ηλιοβασίλεμα. Και όμως, τα γουέστερν, που τόσο αγαπάει ο φίλος μου ο Αλέξανδρος Παπαδάμος (σε δίνω στεγνά όπως καταλαβαίνεις) θα μπορούσαν να είναι εντελώς διαφορετικά. Ίσως λοιπόν Αλέξανδρε να έβλεπες τον Τζον Γουέιν, τον Τσαρλς Μπρόνσον ή τον Λι Βαν Κλιφ να παρκάρουν έξω από το σαλούν όχι την Ντόλι, τη Σίλβερ και τον Μπάουντι, αλλά έναν... καμπούρη φίλο.

Μεταφερόμαστε στο 1836, όταν στην προσπάθεια εξερεύνησης της άγριας αμερικανικής ερήμου, ο στρατηγός Τζορτζ Κρόσμαν πρότεινε τη στρατολόγηση μίας ομάδας καμήλων, των ζώων που θα μπορούσαν να αντέξουν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τις κλιματολογικές συνθήκες. Ωστόσο, για να γίνει το σχέδιο πραγματικότητα χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια. Στις 3 Μαρτίου 1855, ο υπουργός Πολέμου, Τζέφερσον Ντέιβις, κατάφερε να εξασφαλίσει 30.000 δολάρια για την “αγορά καμήλων για στρατιωτικούς σκοπούς".

Έτσι, μία ομάδα 5 ανδρών μπήκε στο υπερωκεάνιο με προορισμό το σημερινό Ιράκ. Εκεί αγόρασαν 33 ζώα, προς 250 δολάρια έκαστο. Οι καμήλες φορτώθηκαν στο πλοίο μαζί με έξι Άραβες οδηγούς και έναν Τούρκο κτηνίατρο. Μόνο που ο τελευταίος αποδείχθηκε αλμπάνης! Όποιο σύμπτωμα και αν παρουσίαζαν τα ζωντανά, τους έτριβε τη μύτη με μία ουρά χαμαιλέοντα και μουρμούριζε προσευχές. Γνώσεις, όχι αστεία. Ακόμα και έτσι, ο Τούρκος ζωογιατρός βγήκε νικητής. Μπορεί μία να του έμεινε στα χέρια, όμως κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς την Ιντιανόλα γεννήθηκαν δύο. Είμαστε ένα κεφάλι πάνω και σας έχουμε κουφάλες! Έτσι δημιουργήθηκε η κάμελους μονοκάμπουρους μεταναστευτικούς Νίκο Χριστακόπουλε, που επειδή δεν διαβάζεις το blog μου θα σε δώσω και εσένα (σήμερα έχω κέφια).

Από την Ιντιανόλα μέχρι το Ντάλας η ομάδα θα προχωρούσε με τα πόδια. Στην αρχή οι καμήλες έμεναν πολύ πίσω από τα ταχύτερα άλογα, όμως μόλις άρχισαν να διψούν τα αλόγατα έφαγαν σκόνη (κυριολεκτικά). Το πείραμα έμοιαζε επιτυχημένο, όμως τα προβλήματα μόλις άρχιζαν. Οι σκληροτράχηλοι καβαλάρηδες είχαν συνηθίσει τα πειθήνια αλογάκια και μουλάρια που τα κλωτσούσαν με τα σπιρούνια και πήγαιναν, έτρωγαν όποτε τους έδιναν φαγητό και δεν χάλαγαν χατίρι σε κανέναν. Εμείς όμως είμαστε ατίθασες καμήλες, κάουμποϊ! Θέλουμε στοργή και προδέρμ. Αν κλοτσήσεις καμήλα θα απαντήσει, αν της φωνάξεις θα σε ρίξει, αν τη μαστιγώσεις θα χαθεί στην έρημο και θα σε αφήσει να σε φάνε τα όρνεα. Έτσι 18 ζωντανά χάθηκαν και όσα έμειναν ήταν στα μαχαίρια με τους αναβάτες τους, οι οποίοι δεν άντεχαν και τη μπόχα που έσερναν μαζί.

Έτσι, η κυβέρνηση άρχισε να ξεπουλά ένα ένα τα ζώα σε εξευτελιστικές τιμές (2-4 δολάρια έκαστο) και ακύρωσε την παραγγελία για 1000 επιπλέον, χωρίς ποτέ να πάρει πίσω τα χρήματα που είχε προπληρώσει. Εν τω μεταξύ η έρημος είχε αρχίσει να στρώνεται με σιδηροδρομικές ράγες και το πρότζεκτ σφραγίστηκε. Αντιός.

Ωχ αδερφέ!

Πριν από λίγες μέρες, ασχοληθήκαμε με τις παράξενες συμπτώσεις μεταξύ του Αβραάμ Λίνκολν και του Τζον Κένεντι. Μόνο που η ιστορία του πρώτου έχει ακόμα μεγαλύτερες προεκτάσεις. Λίγα χρόνια πριν τη δολοφονία του από τον Τζον Ουίλκις Μπουθ, ο αδερφός του εκτελεστή έσωσε από βέβαιο θάνατο τον γιο του προέδρου, Ρόμπερτ Λίνκολν!

Τον Ιανουάριο του 1865, τέσσερις μήνες πριν τη δολοφονία του πατέρα του, ο Ρόμπερτ Λίνκολν βρισκόταν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Νιου Τζέρσεϊ, περιμένοντας το τρένο για Νέα Υόρκη. Ο κόσμος ήταν πολύς και ξαφνικά σπρώχτηκε από το πλήθος που έτρεχε δεξιά και αριστερά, με αποτέλεσμα να πέσει στις ράγες και να σπάσει το πόδι του, ενώ πλησίαζε με ταχύτητα ένα τρένο το οποίο δεν θα έκανε στάση (σιγά μην ρίσκαραν με την τεχνολογία της εποχής να χρησιμοποιούν φρένα όταν περνούσαν από σταθμούς).

Ορίστε πώς διηγείται την ιστορία ο ίδιος ο Ρόμπερτ Λίνκολν, σε γράμμα του το 1909, προς τον Ρίτσαρντ Ουότσον, διευθυντή του Century Magazine: "Ήμουν καταδικασμένος. Ξαφνικά ένα χέρι με άρπαξε από το γιακά και με ανέβασε στην πλατφόρμα την τελευταία στιγμή. Ο ίδιος άνθρωπος με πήγε στο νοσοκομείο. Αν δεν ήταν αυτός θα ήμουν σίγουρα νεκρός. Ήταν ο Έντουιν Μπουθ".

Όταν αρκετά χρόνια μετά ο Έντουιν Μπουθ έμαθε ότι ο άνθρωπος που έσωσε ήταν ο γιος εκείνου που σκότωσε ο αδερφός του, τού έστειλε ένα γράμμα λέγοντας: "Δεν ξέρω αν πρέπει να μου πεις ευχαριστώ ή αν πρέπει να ζητήσω συγγνώμη".

Ένα δικαστήριο στην Οδό Ονείρων

Το καλοκαίρι του 1962, ο Μάνος Χατζιδάκις ανεβάζει στο θέατρο Μετροπόλιταν την ιστορική πια "Οδό Ονείρων". Ένα δρόμο "σαν όλους τους δρόμους της Αθήνας, μικρό, ασήμαντο, λυπημένο, τυρρανικό μα κι απέραντα ευγενικό", όπως έλεγε στον πρόλογο, παρέα με μια λατέρνα, ο ίδιος ο συνθέτης. Τα κείμενα του Χατζιδάκι, του Αλέξη Σολομού, του Μίνου Αργυράκη, του Μανόλη Καστρινού και τους στίχους των Νίκου Γκάτσου και Ιάκωβου Καμπανέλλη ερμήνευσε η dream team της . Δημήτρης Χορν, Ρένα Βλαχοπούλου, Μάρω Κοντού, Λάκης Παππάς, Γιώργος Μαρίνος και ο πρωτοεμφανιζόμενος Γιώργος Κωνσταντίνου, που παρά τα 25 του χρόνια έπαιξε εξαιρετικά τον ασπρομάλλη συνταξιούχο κυρ-Μιχάλη, ο οποίος μόνος στο μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου, πότιζε τις γλάστρες του. Τα τραγούδια αριστουργηματικά. Το "Όνειρο Παιδιών της Γειτονιάς", η "Μαύρη Φορντ", οι "Αδελφές Τατά", ο "Ηθοποιός", το "Πάρτυ", καθώς και η φωνή του Χατζιδάκι στον πρόλογο και τον επίλογο έμειναν στην ιστορία της μουσικής.

Όμως για να βγει στο σανίδι η "Οδός Ονείρων" χρειάστηκε να γίνει ένα "δικαστήριο" διαφορετικό από τ' άλλα. Ο Μίνως Αργυράκης, αδελφικός φίλος του Χατζιδάκι, είχε εκδώσει ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο λίγα χρόνια νωρίτερα, πάνω στο οποίο βασίστηκε η παράσταση. Έτσι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ζήτησε την πατρότητα του ονόματος. Το "δικαστήριο" συστάθηκε αμέσως. Πρόεδρος ο ποιητής Νίκος Γκάτσος, το alter ego του Χατζιδάκι και δικηγόρος (και των δύο πλευρών) ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος. Ο νομικός -όπως άλλωστε και η έδρα- ήταν εμφανές ότι μεροληπτούσε και η απόφαση πάρθηκε υπέρ του συνθέτη, καθώς "η μελοποίηση του έργου έγινε για θεατρικά κριτήρια". Ο Αργυράκης όχι μόνο δεν θύμωσε, αλλά συνεχάρη τον νικητή της δίκης και στρώθηκε αμέσως στη δουλειά, για να ετοιμάσει τα σκηνικά της παράστασης.

Το δικαστήριο στο αγαπημένο εστιατόριο της ιντελιγκέτσιας της Αθήνας, τον "Μαγεμένο Αυλό" στο Παγκράτι, συνεδρίαζε για ψύλλου πήδημα. Συζητήθηκε αν πρέπει να στηθεί στην Αθήνα άγαλμα του Τρούμαν, αν δικαιούται ο Αργυράκης να φτιάξει γελοιογραφία με το πρόσωπο του Χατζιδάκι κ.ο.κ. Ο Λυκουρέζος αναλάμβανε πάντα χρέη δικηγόρου και των δύο αντιδίκων, ενώ στη θέση του προέδρου εναλλάσσονταν ο Γκάτσος και ο Ελύτης. Και κάθε απόφαση επισφραγιζόταν με ένα μπουκάλι κρασί και μία λέμον-πάι.

Το γουρούνι που έφερε τον πόλεμο

Το 1810, Ρόουντ Άιλαντ, στις ΗΠΑ, γίνονταν εκλογές και ένας αγρότης, φανατικός υποστηρικτής του Ομοσπονδιακού Κόμματος, ξεκίνησε για να ψηφίσει. Ήταν ήδη αργά το απόγευμα όταν έφυγε από το σπίτι, όμως δεν έμελλε ποτέ να φτάσει στο εκλογικό κέντρο. Ξαφνικά άκουσε το κλάμα ενός γουρουνιού και άρχισε να ψάχνει. Πραγματικά, ένα από τα ζωντανά του είχε παγιδευτεί σε ένα φράχτη, κάτι που εκμεταλλεύονταν οι λύκοι της περιοχής. Έτσι σταμάτησε και το ελευθέρωσε.

Έτσι, δεν πρόλαβε να ψηφίσει και ο υποψήφιος των Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικάνων (ω μάλιστα, τότε ήταν ένα κόμμα) κέρδισε για μία ψήφο.

Αν το γουρούνι δεν είχε παγιδευτεί, τότε ο Δημοκρατικός υποψήφιος δεν θα εκλεγόταν σύμβουλος της πολιτείας, καθώς σε περίπτωση ισοψηφίας τον νικητή έκρινε ο κυβερνήτης, μέλος του Ομοσπονδιακού κόμματος.

Και πού είστε ακόμα...

Τρεις μήνες μετά, τα συμβούλια των πολιτειών θα εξέλεγαν τους γερουσιαστές (όπως γινόταν μέχρι το 1880). Το Ρόουντ Άιλαντ έβγαλε Δημοκρατικό-Ρεπουμπλικάνο εκπρόσωπο. Για μία ψήφο. Κάτι που δεν θα γινόταν αν το γουρούνι δεν είχε παγιδευτεί στο φράχτη, αν ο αγρότης ψήφιζε κανονικά και εκλεγόταν ο Ομοσπονδιακός σύμβουλος της πολιτείας.

Δύο χρόνια μετά, η γερουσία αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στην Αγγλία, διεκδικώντας την ανεξαρτησία των ΗΠΑ. Η πρόταση ανήκε στους Δημοκρατικούς-Ρεπουμπλικάνους και οι Ομοσπονδιακοί ήταν αντίθετοι. Όμως η ψήφος του Δημοκρατικού γερουσιαστή από το Ρόουντ Άιλαντ οδήγησε στον πόλεμο, στην ανεξαρτησία της χώρας (και στη διάσπαση των Ομοσπονδιακών).

Και όλα αυτά επειδή ένα γουρούνι πιάστηκε σε ένα φράχτη.

Μια σειρά ανεξήγητων γεγονότων

Δεν μιλάμε για τον κύριο Λέμονι Σνίκετ. Εδώ η ιστορία είναι αληθινή και η σειρά συμπτώσεων σατανική. Ο Αβραάμ Λίνκολν και ο Τζον Κένεντι είναι οι δύο από τους τρεις πιο δημοφιλείς Αμερικανούς προέδρους (μαζί με τον Τζορτζ Ουάσινγκτον) της ιστορίας. Και οι ιστορίες τους (με αποκορύφωμα τις δολοφονίες τους) είναι συγκλονιστικές

Διαβάστε και ανατριχιάστε φίλες και φίλες (που λέει και η Μοιραράκη):

· Ο Λίνκολν πρωτοεξελέγη στο Κονγκρέσο το 1864. Ο Κένεντι το 1946.

· Ο Λίνκολν ανέβηκε στην προεδρία των ΗΠΑ το 1860. Ο Κένεντι το 1960.

· Οι σύζυγοι και των δύο απέβαλαν κατά τη διάρκεια της προεδρίας τους.

· Και οι δύο σκοτώθηκαν Παρασκευή.

· Και οι δύο πυροβολήθηκαν στο κεφάλι.

· Και οι δύο δολοφονήθηκαν ενώ κάθονταν αριστερά από τις συζύγους τους.

· Η γραμματέας του Λίνκολν ονομαζόταν Κένεντι. Εκείνη του Κένεντι λεγόταν Λίνκολν.

· Και τους δύο διαδέχθηκαν Νότιοι με το όνομα Τζόνσον.

· Ο Άντρου Τζόνσον, διάδοχος του Λίνκολν γεννήθηκε το 1808.

· Ο Λίντον Τζόνσον, που διαδέχθηκε τον Κένεντι, γεννήθηκε το 1908.

· Ο δολοφόνος του Λίνκολν, ο Νότιος Τζον Γουίλκις Μπουθ, γεννήθηκε το 1839.

· Ο δολοφόνος του Κένεντι, Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, γεννήθηκε το 1939.

· Ο Μπουθ πυροβόλησε σε ένα θέατρο και συνελήφθη σε μία αποθήκη.

· Ο Όσβαλντ πυροβόλησε από μία αποθήκη και συνελήφθη σε ένα θέατρο.

· Ο Λίνκολν δολοφονήθηκε στο θέατρο Φορντ.

· Ο Κένεντι δολοφονήθηκε σε αυτοκίνητο Φορντ. Και μάλιστα μοντέλο Λίνκολν!

· Οι δολοφόνοι των δύο προέδρων σκοτώθηκαν πριν δικαστούν.

· Ο Λίνκολν, μία βδομάδα πριν το θάνατό του ήταν διακοπές στο Μονρόε του Μέριλαντ. Ο Κένεντι ήταν διακοπές με τη... Μέριλιν Μονρόε!

Σύμπτωση; Ίσως, όμως η σειρά των γεγονότων είναι εντυπωσιακή!

Ο ορνιθολόγος Τζέιμς Μποντ

Και ποιος δεν έχει δει ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Τα αριστουργήματα με τον Σον Κόνερι και τον Πιρς Μπρόσναν, οι υποφερτές περιπέτειες με τον Ρότζερ Μουρ και οι εκτός τόπου και χρόνου ταινίες με τον Τζορτζ Λέιζενμπι, τον Τίμοθι Ντάλτον και τον Ντάνιελ Κρεγκ (δεν με νοιάζει αν πλησιάζει τον Μποντ του Φλέμινγκ, είναι σφίχτης και ασεξουάλ, δεν κάνει για 007) έχουν χαρίσει χρήμα με το τσουβάλι στους παραγωγούς και δόξα σε έναν... ορνιθολόγο!

ΟΚ, ο λογοτεχνικός και κινηματογραφικός κατάσκοπος έχει ρίξει δεκάδες γυναίκες, έχει τουλουμιάσει στο ξύλο τους "κακούς" και έχει στείλει μερικές εκατοντάδες ανθρώπους να συναντήσουν το δημιουργό τους (εκτός από τον γλυκούλη Κρεγκ που δεν έχει άδεια να σκοτώνει ο καλός μου). Όμως, ο "νονός" του ήταν ένας καλοκάγαθος ορνιθολόγος.

Καλά μην δέρνετε. Εξηγούμαι. Ο εμπνευστής του θρυλικού 007, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Ίαν Φλέμινγκ, ήταν φανατικός παρατηρητής πουλιών. Για αυτό άλλωστε είχε μετακομίσει μόνιμα στην Τζαμάικα ώστε να εξασκεί το χόμπι του και να διαβάζει τα βιβλία του αγαπημένου του ορνιθολόγου, του Αμερικανού Τζέιμς Μποντ!

Όταν εμπνεύστηκε τον ήρωα των βιβλίων του, το 1953, θέλησε να του δώσει ένα συνηθισμένο ονοματεπώνυμο. Έτσι έγραψε στο ζεύγος Μποντ ζητώντας την άδεια καθώς το όνομα ήταν "απλό, απέρριτο, μη ρομαντικό, αγγλοσαξονικό και ανδροπρεπές". Η απάντηση ήταν θετική και έτσι γεννήθηκε ο μεγαλύτερος χάρτινος γυναικοκατακτητής μετά τον Δον Ζουάν.

Ο σάρκινος Μποντ έγινε μεγάλος φαν του Φλέμινγκ. Μέχρι το θάνατό του, το 1989, είχε διαβάσει και τα 14 βιβλία με τα κατορθώματά του και είχε δει τις περισσότερες από τις 16 ταινίες που είχαν γυριστεί μέχρι τότε. Οι δύο άνδρες έγιναν φίλοι, επικοινωνούσαν συχνά και αντάλλασαν χειρόγραφα των βιβλίων τους πριν κυκλοφορήσουν. Στο αντίγραφο του "Ζεις μονάχα δυο φορές", η αφιέρωση του Βρετανού συγγραφέα ήταν "Στον αληθινό Τζέιμς Μποντ, από τον κλέφτη της ταυτότητάς του".

Προς τιμήν του Μποντ, το μυθιστόρημα Dr. No διαδραματίζεται σε ένα καταφύγιο πουλιών στις Μπαχάμες, ενώ σχετικές αναφορές υπάρχουν και στην ταινία Die Another Day του 2002. Στα πρώτα λεπτά βλέπουμε τον Πιρς Μπρόσναν να διαβάζει το βιβλίο "Πουλιά των Δυτικών Ινδιών" με το όνομα του συγγραφέα να φαίνεται φαρδύ πλατύ στην κάμερα. Λίγες σκηνές αργότερα συστήθηκε στην Χάλι Μπέρι ως ορνιθολόγος και αποκάλυψε την... πραγματική του ταυτότητα.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο Subbuteo

Το Subbuteo, το επιτραπέζιο ποδόσφαιρο δηλαδή, είναι ένα παιχνίδι που εδώ και έξι δεκαετίες έχουν λατρέψει τα νεαρά αγόρια σε όλο τον κόσμο. Οι κανόνες είναι παρεμφερείς με αυτούς του κανονικού ποδοσφαίρου. Υπάρχει οφσάιντ, υπάρχει φάουλ, υπάρχει πέναλτι, κάρτες κ.ο.κ, ενώ φυσικά υπάρχουν και ιδιαίτεροι κανονισμοί όπως η γραμμή σκοραρίσματος και ο εξωτερικός παίκτης. Τους κανόνες του παιχνιδιού μπορείτε να βρείτε εδώ.

Από το 1970 υπάρχει και το αντίστοιχο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Εντάξει, δεν συγκεντρώνει ούτε την προσοχή ούτε τους χορηγούς ενός πραγματικού Μουντιάλ, όμως για τους φαν του Subbuteo είναι τουλάχιστον ισάξιο.

Η Ελλάδα έχει το μερίδιο επιτυχίας της. Το 1990, στη Ρώμη, ο φαντάρος Άγγελος Τσακίρης αναδείχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Αφού νίκησε τον κάτοχο του τίτλου, τον Ελβετό Βίλι Χόφμαν, αντιμετώπισε ως αουτσάιντερ τον Γάλλο Φρεντρίκ Ερναντέζ. Βρέθηκε νωρίς πίσω στο σκορ, όμως η αντεπίθεση μόλις ξεκινούσε. Ισοφάρισε με το αυτογκόλ του Γάλλου τερματοφύλακα και πήρε τη νίκη με ένα καταπληκτικό σουτ έξω από την περιοχή. Η μεγαλύτερη φάση του αγώνα έγινε 4 λεπτά πριν το φινάλε, με την εντυπωσιακή απόκρουση του Τσακίρη και τον τερματοφύλακά του να εκσφενδονίζεται στις προστατευτικές πινακίδες.

Το 1997, στην Αθήνα, ο Διονύσης Κούτης πήρε τον παγκόσμιο τίτλο στην κατηγορία κάτω των 20 ετών, ενώ ο 14χρονος Δημήτρης Μπέης πρώτευσε στα U16. Το θρίαμβό του επανέλαβε το 1999 στο Ντελφτ της Ολλανδίας. Το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο θα γίνει στις 21 και 22 Ιουλίου στην Αθήνα.

Μπορείτε να δείτε εδώ στιγμιότυπα από το θρίαμβο του Άγγελου Τσακίρη το 1990 στη Ρώμη.

Siralardaki Heyecanlar

"Τι κινέζικα γράφει αυτός τώρα" είναι η αντίδραση που περιμένω από τους περισσότερους. Μόνο που ο τίτλος δεν είναι κινέζικος, αλλά τούρκικος. Εξηγούμαι:

Όλοι έχουμε δει (όσο και αν πολλοί δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε) την ταινία "Χτυποκάρδια στο θρανίο". Οι περισσότεροι όμως δεν γνωρίζουν ότι εκτός από τη γνωστή μας έκδοση, ο Αλέκος Σακελλάριος (για να εξασφαλίσει τα χρήματα των Τούρκων χορηγών) γύρισε ταυτόχρονα και μία τουρκική έκδοση, με τον τίτλο "Siralardaki Heyecanlar". Αφού δηλαδή γυρίζονταν οι σκηνές στα ελληνικά, στα ίδια σκηνικά γυριζόταν η τουρκική έκδοση, η οποία και επενδύθηκε μουσικά με τις μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι.

Στη δεύτερη βερσιόν πρωταγωνιστούσαν Τούρκοι ηθοποιοί, με εξαίρεση την Αλίκη Βουγιουκλάκη, που συμμετείχε και στις δύο εκδόσεις, καθώς και μερικούς ακόμα δευτερεύοντες ρόλους. Μάλιστα, μπροστά στην Αλίκη κρατούσαν πάντα ένα χαρτόνι με τις λέξεις στα τούρκικα για να κουνάει (σχεδόν) σωστά το στόμα της, ώστε να πετύχει το ντουμπλάζ. Τα τραγούδια αντίθετα, τα τραγούδησε με τη δική της φωνή, σκοτώνοντας κανονικά την τουρκική γλώσσα. Καλή η προσπάθεια, όμως η επική σκηνή του προφιτερόλ είναι αμίμητη!

Η τουρκική έκδοση δεν παίχτηκε στη γείτονα χώρα πριν το 1992, λόγω των τεταμένων σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.

Την ταινία μπορείτε να δείτε (και να συγκρίνετε) εδώ

Εξ αγχιστείας

Στο παρθενικό άρθρο του μπλογκ, λέγαμε ότι δεν είναι όλοι οι μουσικοί αμόρφωτοι τσιμεντόβλακες, δίνοντας για παράδειγμα τον Μπράιαν Μέι. Αντίθετα, το ρόλο του μυαλοφυγόδικου ροκά ενσαρκώνει άψογα ο πρώην μπασίστας των Rolling Stones, Μπιλ Γουάιμαν. Το μόνο που έχει να επιδείξει (καθώς ποτέ δεν ήταν σπουδαίος μουσικός) είναι τα σεξουαλικά του κατορθώματα. Σύμφωνα με το περιοδικό Maxim είναι ο 10ος σπουδαιότερος εν ζωή θρύλος του σεξ. Φημολογείται, δε ότι έχει κοιμηθεί με πάνω από 1.000 διαφορετικές γυναίκες, περισσότερες δηλαδή από τον ηγέτη του γκρουπ, Μικ Τζάγκερ, ή τον "αρχικούνελο" του Playboy, Χιου Χέφνερ.

Το 1984, σε ηλικία 47 ετών, ξεκίνησε σχέση με τη 13χρονη Μάντι Σμιθ, έχοντας την ευλογία της μαμάς της νεαράς. Το 1989, με την ενηλικίωση της Μάντι, το (ταιριαστό αν μη τι άλλο) ζευγάρι ενώθηκε με τα ιερά δεσμά του γάμου, τα οποία έσπασαν το 1991. Το διαζύγιο βγήκε το 1993, λίγους μήνες πριν ο γιος του Μπιλ Γουάιμαν, ο 30χρονος Στίβεν, και η μητέρα Σμιθ, στα 46 της, δώσουν τους όρκους τους στην εκκλησία.

Έτσι λοιπόν, ο Στίβεν έγινε πατριός της πρώην μητριάς του! Αν μάλιστα ο πατέρας του και η Μάντι είχαν παραμείνει παντρεμένοι για λίγο καιρό ακόμα, ο υιός Γουάιμαν θα γινόταν πεθερός του πατέρα του και παππούς του εαυτού του.

Το μπέρδεμα που μπορεί να προκύψει από έναν τέτοιο διπλό γάμο εξηγεί το συγκρότημα Etsi De στο τραγούδι Εξ Αγχιστείας.

Της πουτάνας το κάγκελο

Δημώδης ελληνική έκφραση (αργκό) που εκφράζει το μέγεθος κάποιας κοσμοσυρροής, ή συνωστισμού ή και φασαρίας (με την έννοια του καυγά, της αταξίας) αλλά οπωσδήποτε με την έννοια της ταλαιπωρίας. Ως συνώνυμη και πιο κόσμια έκφραση θεωρείται και το "έγινε χαμός". Παραλλαγή με το ίδιο νόημα αποτελεί η αρχαΐζουσα και μη βωμολόχος έκφραση "της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα" που είχε λανσάρει στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Χάρρυ Κλυνν.

Ας εξετάσουμε τα δύο συνθετικά:

πουτάνα (η) 1. η πόρνη, 2. (υβριστ.) για ανήθικη γυναίκα, 3. (γενικότ.) υβριστικό για γυναίκα
[ΕΤΥΜ. όψιμο μεσν. < ιταλ. puttana < putt < αρχ. γαλλ. pute < λατ. puter - διεφθαρμένος, σάπιος, βδελυρός]

κάγκελο (το) 1. η ξύλινη ή μεταλλική ράβδος που στερεώνεται σε οριζόντιο πλαίσιο μαζί με άλλες πανομοιότυπες, τοποθετημένες κατά μικρά διαστήματα, έτσι ώστε να σχηματίζουν φράχτη, περίφραξη, 2. (στον πληθ. κάγκελα, τα) η περίφραξη που σχηματίζεται από τη διάταξη των παραπάνω ράβδων είτε για διακοσμητικούς είτε κυρ. για πρακτικούς λόγους, για στήριξη, για το διαχωρισμό χώρων, την αποτροπή της διέλευσης κ.λπ.
[ΕΤΥΜ. <μτγν. κάγκελ(λ)ον < λατ. cancellum].

Από πού προέρχεται όμως αυτή τη τόσο δημοφιλής φράση;

Λέγεται ότι προπολεμικά αλλά και λίγο αργότερα, όταν αγκυροβολούσε τότε στον όρμο του Φαλήρου ο συμμαχικός στόλος, οι ιερόδουλες της εποχής συνωστίζονταν στη μεγάλη μεταλλική εξέδρα που υπήρχε τότε στη παραλία του Νέου Φαλήρου και μάλιστα στα κάγκελα της δεξιάς πλευράς (προς τον εξερχόμενο) που έβλεπαν προς την Ακρόπολη στα οποία και ανέμεναν τους επίδοξους πελάτες τους. Όταν όμως δεν υπήρχε ο στόλος τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς απέτρεπαν την οποιαδήποτε παραμονή εκεί χαρακτηρίζοντας το χώρο ως "της πουτάνας το κάγκελο".

Ωραία Κοιμωμένη ή... Ωραία Βιασμένη;

Όλοι ξέρουμε την ιστορία της Ωραίας Κοιμωμένης. Πρόκειται για ένα όμορφο, μελιστάλαχτο -και βαρετό είναι η αλήθεια- παραμύθι. Ή μήπως όχι; Η αυθεντική εκδοχή ήταν μία ιστορία βιασμού, νεκροφιλίας και κανιβαλισμού. Προσδεθείτε γιατί είμαι έτοιμος να ασελγήσω πάνω στις χαρούμενες παιδικές σας αναμνήσεις.

Η χαρούμενη έκδοση

Η βερσιόν που όλοι γνωρίζουμε είναι αυτή με την όμορφη πριγκίπισσα που τσίμπησε το δάχτυλό της στο μολυσμένο αδράχτι μιας ανέμης και πέθανε. Μετά από χρόνια ένας όμορφος πρίγκιπας, θαμπωμένος από την ομορφιά της νεκρής -πλην όμως διατηρημένης- Ορόρα (Αυγής στις ελληνικές εκδόσεις), τη φίλησε, εκείνη αναστήθηκε και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ο Ουόλτ Ντίσνεϊ μετέφερε το παραμύθι στη μεγάλη οθόνη το 1959, ενώ ο Πιοτρ Τσαϊκόφσκι έγραψε τη μουσική για το ομώνυμο μπαλέτο το 1890. Με τη μορφή που ξέρουμε, η ιστορία πρωτοδημοσιεύτηκε το 1697 από τον Γάλλο Σαρλ Περό στο βιβλίο “Ιστορίες των παλιών χρόνων” (ή “Παραμύθια της μαμάς Χήνας”, όπως έγινε ευρύτερα γνωστό). Πρόκειται για το κλασικό έργο όπου πρωτοσυναντάμε άλλους τρεις... σελέμπριτι: τον Παπουτσωμένο Γάτο, την Κοκκινοσκουφίτσα και τη Σταχτοπούτα. Καλά μέχρι εδώ, όμως η υπόθεση έχει ζουμί!

Ο θρύλος της Ωραίας... Βιασμένης

Ο Περό δεν ήταν ο εμπνευστής των παραμυθιών της μαμάς Χήνας, αλλά ο αποδελτιωτής (και εξωραϊστής) της προφορικής παράδοσης. Κάποιες εξ αυτών ήταν στην πραγματικότητα πολύ σκληρές για τα παιδικά αυτιά, με αποκορύφωμα την Ωραία Κοιμωμένη. Η παλαιότερη γραπτή εκδοχή της πρωτότυπης ιστορίας είναι εκείνη του Ιταλού Τζαμπατίστα Μπαζίλε το 1636. Και έχει ως εξής:

Η νεαρή πριγκίπισσα Ταλία τσίμπησε το δάχτυλό της στο αδράχτι και μας άφησε χρόνους. Ο Βασιλιάς πατέρας εναπόθεσε το πτώμα της μοναχοκόρης του σε μεταξένιο σεντόνι, κλείδωσε το παλάτι και αυτοεξορίστηκε στο δάσος. Ο κομπάρσος βασιλιάς φεύγει από την ιστορία και δεν τον ξαναβλέπουμε.

Να σου λοιπόν πετιέται ο νεαρός ιππότης, ο οποίος δεν είναι και τόσο... ευγενής! Καθώς κυνηγούσε στο δάσος, μπάνισε το άδειο παλατάκι και μπούκαρε για πλιάτσικο ο μάγκας. Είδε τη νεκρή Ταλία και θαμπώθηκε. Περιμένετε να τη φιλήσει; Ε, όχι λοιπόν. Ο νεκρόφιλος τη βίασε! Μπόλιασε το ευγενές (και καρπερό) σπέρμα του και μετά από εννιά μήνες η νεκρή Ταλία γέννησε δίδυμα, τον Ήλιο και τη Σελήνη, με τις νεράιδες να αναλαμβάνουν την ανατροφή των μούλικων. Και να σκεφτείτε ότι είμαστε στα μισά.

Μία μέρα, ο γιός της, ο Ήλιος, βύζαινε το δάχτυλο της μαμάς του και ρούφηξε το δηλητήριο. Η Ταλία αναστήθηκε (ήταν τόσο απλό τελικά) και οι νεράιδες της αφηγήθηκαν όσα είχε χάσει. Οι μήνες πέρασαν και ο ευγενής ιππότης είχε ορεξούλες, οπότε επέστρεψε για άλλο ένα γύρο με την πριγκίπισσά του. Έλα όμως που την είδε ζωντανή και ροδαλή ροδαλή. Παραδέχθηκε ότι είναι πατέρας των παιδιών της και πέρασαν ένα θερμό Σαββατοκύριακο (πολύ φυσικό άλλωστε), πριν ο φιλαράκος μας γυρίσει στη γυναίκα του, γιατί (ω, ναι) ήταν ΚΑΙ παντρεμένος ο αλητάμπουρας.

Έλα όμως που η νόμιμη κυρά του τα μαθαίνει όλα. Διατάζει λοιπόν να της φέρουν πισθάγκωνα την Ταλία και τα μπάσταρδα του προκομένου της. Λέει μάλιστα στη μαγείρισσα να σφάξει τα κουτσούβελα και να φτιάξει ένα φρικασέ μούρλια. Στο δείπνο, όλο χαρά η κυρία, σερβίρει τον άντρα του σπιτιού και αφού έχει περιδρομιάσει του ανακοινώνει “έφαγες ό,τι ήταν δικό σου”. Ο τυπάκος δεν νιώθει και πολύ καλά, αλλά εδώ που τα λέμε του αξίζει. Βίασε μία νεκρή στο κάτω κάτω.

Όμως, είναι παραμύθι και του αξίζει ένα χαρούμενο φινάλε. Η καλόκαρδη μαγείρισσα δεν έσφαξε ποτέ τα παιδάκια, αλλά αντ' αυτών μαγείρεψε ένα απλό τραγί. Η σύζυγος του ευγενούς φορτώνει και διατάσσει να καεί στην πυρά η βιασμένη! Όμως, ο ιππότης έσωσε το κορίτσι και έφυγαν για να ζήσουν για πάντα μαζί με τα παιδάκια τους, αφήνοντας τη στέρφα που τόσο καιρό δεν αξιώθηκε να τον κάνει πατέρα και από πάνω τον κατηγορούσε ότι είναι τζούφιος. Εγώ κυρά μου και νεκρές γκαστρώνω, της είπε, πήρε το καπελάκι του κι έφυγε.

Πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί ο Ντίσνεϊ δεν διάλεξε αυτή την εκδοχή. Είναι πολύ πιο ρομαντική...

52665 Brianmay

Όσοι πιστεύετε ότι οι ροκάδες είναι αμόρφωτοι τσιμεντόβλακες που ρουφάν κοκό, πιθανότατα έχετε δίκιο. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τον Μπράιαν Μέι. Εντάξει, δεν ξέρω τι ρουφά ο άνθρωπος και συγγνώμη που το ρεπορτάζ μου είναι ελλιπές. Ο κιθαρίστας των Queen, 7ος σπουδαιότερος της ιστορίας σύμφωνα με το Planet Rock και 26ος για το (σαφώς πιο έγκυρο) Rolling Stone είναι επιστήμων!

Ο κύριος Μέι, λοιπόν, έχει πτυχίο αστροφυσικής, ενώ από το 2007 (πέρασαν 30 χρόνια από τότε που ξεκίνησε τη διπλωματική του) κατέχει και PhD. Ακόμα, μαζί με τον Σερ Πάτρικ Μουρ και τον τον Κρις Λίντοτ υπογράφει το καταπληκτικό βιβλίο "Bang! – The Complete History of the Universe". Στις 18 Ιουνίου 2008 ο αστεροειδής 52665 BΜ30 μετονομάστηκε προς τιμήν του σε 52665 Brianmay.

Όταν πλέον ακούτε τα δημιουργήματά του ("Tie Your Mother Down", "We Will Rock You", "Fat Bottomed Girls") ή το σπουδαίο του σόλο στο "Bohemian Rhapsody", σηκώστε τα μάτια προς τον έναστρο ουρανό προς τιμήν του.